Czasu się nie zadzierży i dzisio zaś w trzi a dwacatym nomerze naszego TRAMWAJU porzóndzymy s takim jednym szykownym panoczkym s Wiseł, kiery moc swojigo żywobycio poświyncił wiślańskim tustelokóm, a nieskorzij aji wszeckim dziedzinóm, kierymi regiruje powiat.
Andrzej Molin – były burmistrz miasta uzdrowiskowego Wisła, a także wieloletni nauczyciel w popularnym „Patelnioku”. Obecnie radny powiatu cieszyńskiego. Miłośnik zgłębiania historii miasta Wisły, a także korzeni swojej rodziny, którą z wielką satysfakcją przekazuje swoim synom i wnukom. Obecnie na emeryturze jest członkiem zespołu powołanego przez Biskupa Diecezji Cieszyńskiej Kościoła Ewangelicko- Augsburskiego ks. Adriana Korczago w celu zorganizowania obchodów 100 lecia odzyskania niepodległości.
Fryderyk Dral: Panie Andrzeju we Wiśle prawióm ło was jako o człowieku, kierymu Wisła dycki leżała na sercu i skyrs tego uczyliście we waszym „Patelnioku” wiślański dziecka wychowanio i rozmajtych przedmiotów. Podarziło sie wóm też dobrze przez sztyry roki regirować Wisłóm s wiślańskigo rotuza, co do dzisia moc wiśloków se to szanuje. Jak byście to całe swoji wiślański żywobyci poradzili rzeknóć po naszymu czytmiorzóm naszego TRAMWAJU, to łóni wóm tego dłógo nie zapómnóm.
Andrzej Molin: tóż dobre panie redaktorze, chocioż dlo mie nie bydzie to leki, bo uż dziynnie nie prawiym po naszymu i skyrs tego bydym mioł s tym kapke ostudy. Móm jednakowóż cosi takigo w sobie, że prawiyni i rzóndzyni po naszymu to nie robi mi żodnej gańby.
Rodzóny żech je w jednej dziedzinie kolem Biylska, kiero Międzyrzeczem Górnym sie mianuje. W tej dziedzinie na farze miyszkali od 1945 roku moji łojcowie, kaj tata był farorzym we wangelickim kościele. Ciynżki powojynne czasy i mało parafija nie poradziła na tej dziedzinie wykustować moji familije i skyrs tego mój foter s mamulkóm dali sie do gospodarzynio w polu. Tata mioł uż to gospodarzyni we krwie, bo jego łojciec był wielkim siedlokym w Simoradzu i tam za chłapca nauczył się tej roboty w zogrodzie i na zogónach. Jo se dzisio eszcze spóminóm jak za naszóm chałupóm plyntło się pełno rozmajtego dómowego zwiyrza. Muczały krowy, beczały barny, gdokały kogóty, gulgały gynsi i kwakały kaczki. I to naprowde była ganc prowdziwo ekologija. Wedla kościoła rosły zaś jabłónie, gruszki, śliwki, brzoskwinie i moc eszcze inszych strómów na kierych kónory uginaly się łod owoca. A w zogródku rosły rybiźle i agryst s kierych naszo mama zawarzowała na zime kómpoty. W polu robiła cało moja familija, bo każdo pora rónk była przidajno. Tóż też moji tatowie, starka i mój brat dziynnie chodzili do pola coby cosi zasioć i zasadzić a nieskorzij na jesiyń to pozbiyrać. Dzisio to se spóminóm s wielkim syntymynym, ale kiejsi s takim pasiynim krowy to było moc ostudy. Trzeja było wachować coby tako mućka nie wlazła na cudze pole i nie zrobila żodnymu szkody. Jak żech uż był wiynkszy to dołech sie do chowanio pszczół co mie to potym dzierżało też dłógi roki. Ty roki kolegowanio się s przirodóm zustawiły wy mie aże do dzisia takóm pokorem do wszeckigo co żyje i do tego czego my jako ludzie naprowde potrzebujymy do życio. A zaś robota w polu pokozała mi, jako se trzeja szanować czas i jako nim rozporzóndzać, coby dycki mieć, jak jo to dzisio prawiym taki cieszyński stosunek do życia.
Słowa prof. Jana Szczepańskiego są dla mnie zdefiniowaniem postaw życiowych mieszkańców Ziemi Cieszyńskiej- „Człowiek żył po to, by robić, to znaczy wykonywać przeznaczoną mu robotę. Robota była też miarą najistotniejszą treścią życia […] Była też miarą wartości człowieka, codziennym sprawdzianem jego możliwości […] Robota także oznaczała potwierdzenie wartości moralnej gazdy i jego rodziny.”
Dzisio rozmyślóm nad tym czy my sóm chocioż kapke podobni do naszych łojców i starzików. Chciołbych, coby chocioż tak kapke było jak kiejsi, ale nie wiym czy nóm sie to podarzi. Jak żech uż dorosnył i pokóńczyłech rozmajte szkoły to chyciłech się roboty s dzieckami, kaj dane mi było sprugować mojóm kóncepcyje wychowanio chłapców i dzieuch. Dłógi roki robiłech we wiślańskim „Patelnioku” jako rechtór, a nieskorzij aji jako dyrektor. Po tym prziszeł taki czas, że trzeja było cosi dobrego zrobić dlo mojigo miasta Wisły i skyrs tego dolech się wybrać do rotuza na sztyry roki regirować naszóm Wisłą. Moc wiecy sie mi podarziło we Wiśle zrobić i dzisio jak szpacyrujym ze swojimi wnukami po miejskich cestach, to mogym im ukozać, kiere chałupy i insze wieca kozoł postawić jejich starzik. Przy tym starka też mo pełno radości, bo chwoli się starzikym przed swojimi wnukami, ale dóma je pocichu. Wszeckim nigdy jednakowóż nie do się dogodzić, bo to uż je tako je robota w rotuzie i jak sie tam idzie to trzeja być no to przirychtowanym. Dzisio jak żech uż je na pyndzyji to tak jak moc inszych mojich znómych móm mjynij czasu dlo siebie jako miołech kiejsi. Ze dwa razy do miesiąca je żech w Cieszynie, coby radzić o powiecie, bo sztyry roki tymu zustołech wybrany do rady powiatu cieszyńskiego. Jako wierzóncy wanelik zustolech człónkym zespołu u naszego wanelickigo biskupa, kiery mo we starości świyntowani 100 rocznicy odzyskania niepodległości. Robiymy to tymu, coby wszedcy wiedzieli i żodyn nie zapómnioł, wiela to dobrego sto roków tymu zrobiłi wanelicy tu stela, coby na Śląsku Cieszyńskim spadki była Polska. Muszym się tez pochwolić, że jako stary Wiślanin w łósmym miesióncu tego roku dołech sie też do roboty przi organizowaniu we Wiśle XXII Forum Ewangelickiego. Mieli my tu pore dni doś wielki wupucz, bo jak wiycie w siyrpniu każdego roku do nas przijyżdżo strasznie moc rozmajtych lufciorzi i letnikorzi. Tego roku na jesiyń muszym się wóm prziznać panie redaktorze, że zaś sprubujym się dać wybrać do jakigosi samorzóndu, coby nie mitrynżyć czasu i fórt cosi dobrego robić dlo moich tusteloków. Nie wiym czy mi sie to podarzi, ale ty cieszyński geny, kiere wy mie drzymióm sóm fórt przirychtowane do jakisi roboty i nie dowajóm mi spokóju coby, siedzieć dóma po cichu i nic nie robić.
