Szlaki Śląska Cieszyńskiego

 

 

Śląsk Cieszyński to historyczna kraina, mieszcząca się w granicach dawnego Księstwa Cieszyńskie­go, obejmująca południowo – wschodnią część Śląska. Od 1920 roku region ten przedzielony jest nie tylko rzeką Olzą, ale i granicą. Wpierw pomiędzy Polską, a Czechosłowacją, a obecnie Polską, a Czechami. Po polskiej stronie obszar Śląska Cieszyńskiego pokrywa się niemalże w pełni z powiatem cieszyńskim.

 

Wyjątkowe połączenie niezwykłych walorów przyrodniczych tych terenów, bogatej kultury ludo­wej górali beskidzkich, silnego poczucia tożsamości regionalnej mieszkańców oraz fascynującej, piastowskiej i austro-węgierskiej historii – to między innymi właśnie te cechy sprawiły, że mar­ka turystyczna Śląsk Cieszyński w 2019 roku otrzymała, jako jedna z pięciu w Polsce, certyfikat Polskiej Marki Turystycznej! Zarządcą marki jest Stowarzyszenie Rozwoju i Współpracy Regional­nej „Olza”, a jednym z jej promotorów jest Powiat Cieszyński.

 

Zapraszamy na profil facebookowy marki, a także na portale turystyczne slaskcieszynski.travel oraz cieszynskie.travel.

 

Poniżej prezentujemy kilka propozycji wypraw po regionie, które pozwolą Państwu poznać jego piękne zakątki. Każda z propozycji jest „pętlą”, dzięki czemu, chcąc wyruszyć na którąś z tras, nie musimy korzystać z transportu publicznego. Przygotowaliśmy trasy o różnym stopniu trudności, ale żadna nie jest ekstremalnym wyzwaniem. Za to każda zapewni wiele pięknych widoków i niezapomnianych przeżyć! Nasze propozycje są dokładnie opisane i strackowane, dzięki czemu ich ślad można pobrać ze strony cieszynskie.travel (zakładka Spacerowo, tam znajdziecie Państwo wszystkie 15 propozycji), a także sfilmowane, abyście mogli zobaczyć, jak wygląda ich przejście jeszcze zanim zdecydujecie się na samodzielne ich pokonywanie (qr code przenoszące do filmów znajdują się przy każdej z tras).

 

 

 

 

     trasa 12,7 km 

     czas przejścia 4 godziny, 12 minut 

     suma przewyższeń 453 m

 

Trasa prowadzi szlakami turystycznymi południowej części Ustronia. Wędrów­kę rozpoczynamy w rejonie szkoły podstawowej w Ustro­niu Polanie. Naprzeciwko szkoły znajduje się parking, na którym można pozosta­wić samochód. Wchodzimy na zielony szlak turystyczny, który prowadzi z Ustronia Po­lany na Orłową. Tuż za szkołą skręcamy w lewo opuszczając drogę do Dobki. Przechodzi­my pomiędzy zabudowania­mi i skręcamy w prawo za szlakiem obok starego, drew­nianego domu, rozpoczy­nając podejście na Palenicę (672 m n.p.m.). Szlak wznosi się kamienistą, leśną drogą. Po wyjściu z lasu szlak wzno­si się już łagodniej i prowadzi przez górskie łąki pośród po­jedynczych, góralskich go­spodarstw. Po prawej stronie strome zbocza doliny potoku Suchy. Z polany przed podej­ściem do lasu widok na dolinę rzeki Wisły w otoczeniu szczy­tów pasma Czantorii i Stożka. W drugą stronę widoczny szczyt Równicy (885 m n.p.m.) z usytuowanymi na jej stokach lokalami i hotelami. Za po­laną szlak zaczyna się stromo wznosić przez las osiągając Przełęcz Beskidek (668 m n.p.m.). W miejscu tym z lewej strony dołączają znaki niebie­skiego szlaku turystycznego z Równicy. Idziemy w prawo w kierunku Orłowej. Od tego miejsca aż do Zakrzoska szlak prowadzi granicą administra­cyjną pomiędzy Ustroniem, a Brenną. Po dość stromym podejściu wychodzimy na polanę Orłowa Herzyk, gdzie kończy się szlak zielo­ny. W tym miejscu stoi słup z drogowskazami turystycz­nymi. Dalej udajemy się szla­kiem niebieskim. Po przejściu kilkuset merów dochodzimy do szczytu Orłowej (813 m n.p.m.). Jest to najwyższy punkt trasy. Razem ze szla­kiem niebieskim biegnie szlak żółty odbijający w lewo do doliny Leśnicy ok. 200 m za szczytem Orłowej. W miejscu tym znajduje się drogowskaz turystyczny oraz tablica z opi­sem bunkrów partyzanckich, których pozostałości moż­na odnaleźć poniżej szczytu Orłowej schodząc w kierunku Brennej Leśnicy. Idziemy da­lej szlakiem niebieskim, któ­ry zaczyna stromiej opadać. W miejscu, gdzie po lewej stronie zaczyna się polana warto zejść ze szlaku kilka­naście metrów i podziwiać panoramę, gdzie zobaczymy część szczytów pasma Wi­ślańskiego od Baraniej Góry (1220 m n.p.m.) po Małe Skrzyczne (1211 m n.p.m.). Schodzimy dalej szlakiem niebieskim przez niewielką kulminację Świniorki (700 m n.p.m.). Na opadających do do­liny Leśnicy stokach w okresie zimowym funkcjonuje stacja narciarska Świniorka. Dalej zaczyna się krótkie, łagod­ne podejście drogą asfalto­wą do przysiółka Zakrzosek. Po prawej stronie słup z dro­gowskazem turystycznym i początkiem szlaku czarnego, na który wchodzimy udając się w dół do doliny Dobki. Po przejściu przez las wy­chodzimy na drogę as­faltową. Dochodzimy do pętli autobusowej Ustroń Dobka, gdzie kończy się czarny szlak. Dalej przez ok. 3 km idziemy asfaltową drogą w dolinie potoku Dob­ka, do Ustronia Polany, gdzie rozpoczynaliśmy wędrówkę.

 

 

 

     trasa 15,7 km, 

     czas przejścia 5 godziny 2 minuty

     suma przewyższeń 550 m

 

Trasę rozpoczynamy na wi­ślańskim rynku (Plac Bogu­miła Hoffa). Udajemy się za żółtymi znakami szlaku tury­stycznego w kierunku kościoła ewangelickiego, który mijamy po lewej stronie. W miejscu, gdzie kończy się deptak skrę­camy w lewo w ul. Olimpijską. W widocznym po przeciwnej stronie ulicy domu, w którym mieści się piekarnia, mieszkał przez pierwsze lata życia Jerzy Pilch (1952 – 2020). Idąc ul. Olimpijską po prawej w głębi mijamy fontannę z pomnikiem „Źródeł Wisły”. Przechodzimy przez most na Wiśle i idziemy dalej prosto za żółtym szla­kiem. Na rozwidleniu skręca­my w prawo w ul. 11 Listopa­da. Za kolejnym zakrętem ulica zaczyna się stromo wznosić i skręca w prawo. Na tym za­kręcie obieramy drogę wspi­nającą się stromo w górę, tak jak prowadzi szlak turystyczny. Po prawej mijamy pensjonaty i duży ośrodek wczasowy, za którym wchodzimy w las. Szlak przechodzi przez odcinek lasu i wychodzi na drogę asfalto­wą. Idąc w górę po lewej stro­nie tablica z opisaną panora­mą górską przedstawiającą widok z tego miejsca. Droga dalej wznosi się dość stromo pomiędzy gospodarstwami i pensjonatami położonymi na zboczach Jarzębatej. Za nami coraz dalsze widoki na pasmo Czantorii i Stożka Beskidu Ślą­skiego. Kończy się zabudowa i ponownie wchodzimy w las, początkowo stromo, drogą po płytach. W miejscu, w któ­rym kończą się płyty osiąga­my szczyt Kamienny (790 m n.p.m.). Dalej łagodnie przez rzadki las. Po krótkim obni­żeniu terenu przechodzimy przez polanę i łagodnie pod­chodzimy przez kolejny las do węzła szlaków turystycznych na Trzech Kopcach Wiślań­skich (810 m n.p.m.) Przed nami dolina Leśnicy leżąca już na terenie Brennej. Idzie­my w prawo dalej za żółtymi znakami. Po prawej stronie trzy duże głazy symbolizujące kamienie graniczne miejsco­wości Wisłę, Ustroń, Bren­ną, od których szczyt wziął nazwę. Obok kolejna tablica z opisem panoramy gór­skiej. Po lewej stronie bufet „Telesforówka”, gdzie można odpocząć oraz zakupić napoje i posiłki. Z tego miejsca rozciaga się ład­na panorama na najwyższe szczyty Beskidu Śląskiego. Dalej szlak prowadzi grzbie­tem granicznym pomiędzy Wisłą (po prawej) i Brenną (po lewej). W rejonie mało wybitnego szczytu Gościejów (812 m n.p.m.) z prawej strony dochodzi szlak czarny. Szla­kiem można szybko zejść do doliny Gościejowa i doliną w rejon Karczmy Beskidzkiej na Jonidle. Szlakiem tym można skrócić trasę w przypadku np. niesprzyjających warunków atmosferycznych. Dalej szlak prowadzi wśród widoko­wych polan skąd przeważają widoki w kierunku zachodnim na pasmo Czantorii i Stożka Beskidu Śląskiego. Za kolejną polaną szlak zaczyna trawer­sować zbocza Smrekowca (853 m n.p.m.). Dochodzimy do kolejnego węzła szlaków turystycznych. Skręcamy w prawo na zielony szlak, któ­ry w tym miejscu bierze swój początek. Po krótkim podej­ściu osiągamy szczyt Smre­kowca i łagodnie schodzimy leśną drogą w kierunku wi­docznego kolejnego szczytu Czupla (882 m n.p.m.). Przed samym szczytem szlak skręca w lewo trawersując Czupel, jednak warto zejść ze szlaku i wyraźną ścieżką, krótkim po­dejściem wejść na szczyt, skąd rozciąga się wspaniała pano­rama górska. Panorama opi­sana jest na umieszczonej tam tablicy. Przy bardzo dobrej przejrzystości powietrza na południowym horyzoncie wi­dać mocno poszarpany szczyt Wielkiego Rozsutca w paśmie Małej Fatry na Słowacji. Przed nim szczyty Beskidu Żywiec­kiego i słowackich Kisuc.

 

 

 

trasa 13,1 km 

czas przejścia 4 godziny 14 minut 

suma przewyższeń 550 m

 

Trasę najlepiej rozpocząć na parkingu przy Karczmie Ocho­dzita. Pomiędzy karczmą, a parkingiem schodzimy stro­mo w dół drogą, która po 150 m doprowadzi do skrzy­żowania. Na nim skręcamy w lewo za niebieskim szla­kiem turystycznym którym przejdziemy kolejne 4700 m. Szlak prowadzi obok restaura­cji „Koronka”, gdzie obok Ko­czego Zamku (847 m n.p.m.) skręcamy drogą asfaltową w dół na widoczną Przełęcz Koniakowską. Za przełęczą droga zaczyna się wznosić na szczyt Tynioka (891 m n.p.m.). Z drogi na szczyt coraz dalsze panoramy na pasma beskidz­kie, a przy dobrej pogodzie na słowacką Małą Fatrę. Osiąga­jąc szczytową polanę Tynioka, skręcamy w prawo, cały czas idąc niebieskim szlakiem tu­rystycznym. Droga prowadzi przez las łagodnym trawer­sem Tynioka. Dochodzimy do polany Polenica. Przechodzi­my przez podmokłą przełącz­kę pomiędzy Małą Gańczorką, a Tyniokiem. Szlak prowadzi przez młody las na północ­nym zboczu Małej Gańczorki. Dochodzimy do skrzyżowania dróg leśnych pod Małą Gań­czorką. Opuszczamy niebieski szlak turystyczny i skręcamy w lewo na żółty szlak space­rowy prowadzący do źródeł Olzy. Szlak schodzi z leśnej drogi w prawo na dość wąską ścieżkę. Po ok. 1000 m do­chodzimy do miejsca, gdzie można podejść do źródła Olzy w prawo pod górę zboczem Gańczorki. W miejscu źródła prowizoryczne ławki, tablica informacyjna, kamienna pły­ta z napisem Olza oraz źró­dło, z którego można nabrać krystalicznie czystej wody do kubków, które umieszczone są w małej, drewnianej budce.

Wracamy w dół na szlak i schodzimy leśną ścieżką. Po drodze mostek nad jednym z wielu potoków źródłowych Olzy u podnóża Gańczorki. Wychodzimy na utwardzoną drogę i kierując się łagodnie w dół zgodnie z kierunkiem coraz szerszej Olzy, docho­dzimy do dużej polany, gdzie znajduje się spory zbiornik wodny. Dziś jest to zbiornik retencyjny mający za zadanie zatrzymać wody opadowe. Dawniej był częścią tzw. Sta­wów Habsburskich, gdzie ho­dowano pstrągi oraz spiętrza­no wodę, aby wykorzystać ją później do spławiania drewna. Historię i parametry technicz­ne zbiornika można przeczy­tać na tablicy umieszczonej przy jego koronie. Idziemy w dół asfaltową drogą wzdłuż prawego brzegu Olzy kolejne 2 km. Dochodzimy do skrzyżo­wania, gdzie skręcamy w lewo za znakami żółtego szlaku tu­rystycznego prowadzącego z Przełęczy Szarcula do Konia­kowa. Szlak wspina się po lo­kalnych drogach do centrum wsi. W miarę podchodzenia coraz lepsze i dalsze wido­ki na dolinę Olzy, Złoty Groń, Baranią Górę i malowniczo położone przysiółki Istebnej i Koniakowa. Wychodzimy na główną drogę w centrum Ko­niakowa. Dalej za szlakiem żół­tym w górę wsi obok Centrum Koronki Koniakowskiej i za­grody edukacyjnej Centrum Pasterskiego w Koniakowie. Powyżej szlak skręca w pra­wo w boczną drogę. Idziemy dalej główną drogą już bez szlaku w kierunku Ochodzitej. Po ok. 350 m dochodzimy do skrzyżowania, gdzie opusz­czamy główną drogę i idziemy w lewo asfaltową drogą w kie­runku przysiółków: Żurówka, Zimna Woda, Gronik II. Po kolejnych 850 m marszu do­chodzimy do skrzyżowania, gdzie po prawej stronie znaj­duje się poczwórny słup ener­getyczny z transformatorem. W tym miejscu również dro­gowskazy Gronik II i Rastoka. Skręcamy w prawo na ścieżkę, która powyżej transformatora wchodzi do lasu. Idąc ścieżką w górę wzdłuż ogrodzenia po­sesji wychodzimy na główną drogę w pobliżu przystanku autobusowego. Po drugiej stronie parking, gdzie zaczy­naliśmy wycieczkę. 

 

 

 

trasa 15,4 km 

czas przejścia 4 godziny 57 minut 

suma przewyższeń 622 m

 

Trasa rozpoczyna się przy Gminnym Ośrodku Kultury w Goleszowie, gdzie można zaparkować i pozostawić sa­mochód. W ośrodku można zaopatrzyć się w mapę i wy­dawnictwa z opisami atrakcji turystycznych gminy Gole­szów. Znajduje się tu Izba Oświęcimska. Zgromadzono w niej eksponaty dotyczące dziejów podobozu Auschwitz – Birkenau w Goleszowie, bę­dącego filią obozu Auschwitz – Birkenau. Zwiedzać ją moż­na w godzinach otwarcia Gminnego Ośrodka Kultury.

Pierwsze 7,5 km trasy poko­nujemy zielonym szlakiem turystycznym, który prowadzi docelowo na Wielką Czantorię (995 m n.p.m.). Udajemy się w górę ul. Jasną, następnie skręcamy w prawo w ul. Olim­pijską. Po lewej stronie mijamy jeziorko Ton powstałe w miej­scu wydobycia margla uży­wanego w produkcji cementu w działającej tu do 1993 roku cementowni. Nieco wyżej po lewej pozostałości skoczni narciarskich. Szlak wiedzie ła­godnie w górę przez pewien odcinek wraz ze ścieżką przy­rodniczą „Przyroda nie zna granic” i czerwonym szlakiem spacerowym. Trawersując Ja­sieniową lasem schodzimy do szosy Dzięgielów – Cisownica. Przecinamy szosę i idziemy asfaltową drogą dojazdową do kamieniołomu w Lesznej. Dalej idziemy zielonym szla­kiem turystycznym, schodząc z lokalnej drogi na ścieżkę. Przecinając potok, udajemy się w górę, podchodząc na zbocza Tułu. Po prawej stro­nie mijamy granice rezerwatu „Zadni Gaj” położonego na wzgórzu Zagoj. W rezerwacie tym ochrania się naturalne stanowisko cisa liczące kilka­dziesiąt drzew. Podchodząc skrajem lasu, mijamy okazałe drzewa – paklony (klon po­lny) ochraniane jako pomniki przyrody. Ścieżka wyprowa­dza nas na rozległą polanę pod stromymi stokami góry Tuł (621 m n.p.m.). W kie­runku północno zachodnim widoki na północną część Beskidu Śląsko Morawskie­go i położonego u jego stóp miasta Trzyniec z dużą hutą żelaza. W prawo widoczne zabudowania Cieszyna, a za nim miasta Ostrawsko – Kar­wińskiego Zagłębia Węglo­wego – Hawierzów, Karwina, Orłowa. Przy bardzo dobrej przejrzystości powietrza na horyzoncie za czeskimi mia­stami widoczne jest pasmo górskie Jesioników należące do Sudetów Zachodnich.

Północne stoki góry Tuł ob­jęte są ochroną jako użytek ekologiczny w związku z wy­stępowaniem wielu gatunków storczyków. Wczesną wiosną cały zalesiony szczyt Tułu po­rastają gęste łany czosnku niedźwiedziego, który w cza­sie kwitnienia wydziela specy­ficzny zapach. Jesienią zaś na łąkach zakwitają licznie zimo­wity jesienne, często mylone z krokusami.

Szlak łagodnie trawersuje zbocza Tułu. Droga prowadzi przez gospodarstwo rolne i dochodzi do drogi asfalto­wej. Tu szlak skręca w lewo i łagodnie wspina się krętą drogą wśród pół i łąk do naj­wyższego punktu trasy – osie­dla Budzin (ok. 600 m n.p.m.) położonego u podnóża Ma­łej Czantorii (866 m n.p.m.). Znajduje się tutaj drogowskaz turystyczny z opisem węzła szlaków turystycznych, rowe­rowych i spacerowych. Z tego miejsca piękna panorama na szczyty Beskidu Śląsko Mo­rawskiego, Beskidu Śląskiego oraz na położone niżej tereny Pogórza Śląskiego.

Opuszczamy zielony szlak tu­rystyczny, który dalej wspina się na zbocze Małej Czantorii. Udajemy się drogą asfaltową (ul. Podlesie) łagodnie w dół za znakami również zielone­go, szlaku spacerowego na­zwanego „Cisownicki”, gdyż zapoznaje z najciekawszymi atrakcjami Cisownicy będą­cej częścią gminy Goleszów. Oznaczenie graficzne szlaku to kwadrat w połowie biały a w połowie w określonym kolorze. Po ok. kilometrze droga asfaltowa skręca ostro w lewo, my zaś idziemy pro­sto wchodząc do lasu dro­gą gruntową, w niektórych miejscach przechodzącą w leśną ścieżkę. Schodzimy dosyć stromo do doliny po­toku Czantoria. Na zejściu po prawej stronie mijamy źró­dełko. Wchodzimy pomiędzy pojedyncze domy mieszkalne i letniskowe, gdzie zaczyna się asfaltowa droga (ul. Pod Czantorią) Z prawej strony dochodzi szlak rowerowy z Ustronia. Potok płynie tu po lewej stronie drogi w bardzo głębokim wąwozie, którego strome brzegi umocnione są wybudowanymi z kamie­nia schodami. Konstrukcje te nazywane „Taliańskie Scho­dy” budowane były pod­czas I wojny światowej przez włoskich jeńców wojennych, zwanych przez miejscową ludność „Talianami”. Wy­chodzimy z lasu na rozległe polany. Po lewej stronie mi­jamy izbę regionalną „U Brze­zinów”. Mijając po prawej stronie cmentarz, docieramy do centrum wsi Cisownica. Przechodzimy obok szkoły (po lewej) i OSP Cisownica (po prawej) na główną dro­gę (ul. Cisowa) i udajemy się w lewo. Tuż za mostkiem obe­lisk upamiętniający 700 lecie miejscowości, obok ławki na której można odpocząć. 150 metrów dalej mijamy kościół ewangelicki i skrę­camy w prawo (ul. Wędoły). Podchodzimy ok. 400 m i na wzniesieniu skręcamy w pra­wo (ul. Na Kępie). Z prawej strony dołącza żółty szlak spacerowy. Idziemy za jego znakami, przecinając szosę Dzięgielów – Cisownica (ul. Zamkowa). Po przejściu szosy skręcamy w prawo (!) w leśną ścieżkę. Idąc przez las mijamy obelisk upamiętniający Jerze­go Wisełkę członka ruchu opo­ru, który zginął z rąk okupanta podczas II wojny światowej. Po wyjściu z lasu, idąc ścież­ką przez łąkę, dochodzimy do drogi asfaltowej (ul. Zielo­na), którą po ok. 350 m do­chodzimy do skrzyżowania z ul. Stromą. W tym miejscu skręcamy w lewo w polną ścieżkę. Podchodząc łagod­nie wchodzimy w las, gdzie dochodzimy do czerwonego szlaku spacerowego „Jasie­niowa”. Szlak biegnie po na­sypie dawnej kolejki wąskoto­rowej, którą transportowano surowiec z kamieniołomów do cementowni. Po wejściu na szlak obieramy kierunek w lewo i dochodzimy do „Jeziorka Księżycowego”. Jest to okresowo wysy­chający zbiornik powsta­ły w wyniku gromadzenia się wód opadowych w wy­robiskach kamieniołomu. Po minięciu jeziorka szlak skręca w prawo stromo wspi­nając się na zbocza dawnych wyrobisk kamieniołomu na Wyrgórze 

(518 m n.p.m.). Po bardzo stromym odcin­ku osiągamy punkt wido­kowy z rozległą panoramą na Ustroń i położone za nim szczyty Beskidu Śląskiego oraz Pogórza Cieszyńskiego. Szlak wchodzi w las i leśną ścieżką łagodnie w dół, obok strzelnicy doprowadza do ul. Olimpijskiej. Tutaj w prawo wracamy do centrum Gole­szowa po znanym już zielo­nym szlaku turystycznym. 

 

 

 

    trasa 14,8 km 

    czas przejścia  5 godzin 

    suma przewyższeń 630 m

 

Wędrówkę rozpoczynamy na placu w pobliżu leśniczówki Leśnica, w miejscu, gdzie zie­lony szlak turystyczny przeci­na dolinę. Udajemy się szla­kiem przez mostek na potoku Leśnica w kierunku Starego Gronia. Szlak za mostkiem skręca w lewo i po ok. 50 m w prawo wąską ścieżką w górę. Po przejściu gęstego młod­nika wychodzimy na drogę prowadzącą do przysiółka Tłoczki. Idąc cały czas w górę (ul. Tłoczki) mijamy pojedyn­cze domy. Przy drodze poidło dla zwierząt gospodarskich z czystą wodą doprowadzoną z pobliskiego źródła. Droga podchodzi przez las po be­tonowych płytach do ostat­nich pod Starym Groniem zabudowań. Ostatni odcinek prowadzi wzdłuż ogrodzenia posesji po prawej i górskiej łąki po lewej stronie. Wycho­dzimy na szczytową polanę Starego Gronia (792 m n.p.m.) Na polanie wieża widoko­wa, szałas, w którym można schronić się przed deszczem oraz kilka tablic opisujących pasterstwo w tej części Beski­dów, jak również osobliwości przyrodnicze. Z wieży widoki na otoczenie dolin Leśnicy i Hołcyny oraz położone wo­kół szczyty Beskidu Śląskiego. Z polany udajemy się w pra­wo, w stronę Grabowej czar­nym szlakiem turystycznym. Po ok. 2 km marszu docho­dzimy do położonej na skra­ju lasu Chaty Grabowa. Pod chatą znajduje się Ogród Bajek, w którym znajdziemy postacie z podań i legend Be­skidu Śląskiego. Udajemy się dalej czarnym szlakiem powy­żej chaty i krótkim stromym odcinkiem dochodzimy do szlaku czerwonego w głów­nym grzbiecie prowadzącym z Przełęczy Salmopolskiej na Przełęcz Karkoszczonka. Skrę­camy w prawo w kierunku Przełęczy Salmopolskiej. Po drodze mało wybitny szczyt Biały Krzyż (940 m n.p.m.). Za nim Przełęcz Salmopol­ska zwana potocznie Białym Krzyżem, którą przecina dro­ga łącząca Wisłę ze Szczyr­kiem. Na przełęczy kilka lokali gastronomicznych, parkingi, przystanek autobusowy. Dalej udajemy się żółtym szlakiem turystycznym w kierunku Wisły Uzdrowiska. Przecho­dzimy przez szosę i począt­kowo idziemy drogą leśną zamkniętą szlabanem dla ruchu kołowe­go. Tuż za szlaba­nem schodzimy w prawo na ścieżkę opadającą w kierunku szosy. Szlak przecina szosę w miejscu, gdzie na drugą stronę należy przejść przez przerwę w barierce energo­chłonnej. Dalej stromą i kamie­nistą ścieżką schodzimy w dół. Po wypłaszczeniu szlak pro­wadzi drogą leśną przez szczyt Jawierzny (802 m n.p.m.) grzbietem górskim, którym biegnie granica pomiędzy Wisłą, a Brenną. Dochodzimy do skrzyżowania szlaków pod Smrekowcem (853 m n.p.m.). Idziemy dalej szlakiem żół­tym w kierunku Wisły mijając po drodze widokowe polany Gościejowa (817 m n.p.m.). Z polany widok na pasmo Czantorii i Stożka Beskidu Śląskiego. Za nim widocz­ne wyższe partie Beskidu Śląsko Morawskiego. Pod­chodzimy łagodnie pod Trzy Kopce Wiślańskie (810 m n.p.m.) Na szczycie wznie­sienia bufet turystyczny „Telesforówka”. Widok na do­linę Brennicy i dolinę Wisły w kierunku Ustronia. Pomię­dzy dolinami grzbiet górski na końcu którego widocz­na Równica (884 m n.p.m.).  

Nieco niżej węzeł szlaków tu­rystycznych oraz symbolicz­ne „Trzy Kopce” oznaczające styk granic trzech miejscowo­ści Wisły, Ustronia i Brennej. Tu opuszczamy żółty szlak tu­rystyczny i kierujemy się na rozpoczynający się w tym miej­scu szlak zielony do Brennej. Idziemy w dół początkowo wspólnie ze szlakiem niebie­skim. Poniżej samotnej chału­py, po prawej stronie skręcamy w prawo i wchodzimy w las. Droga prowadzi łagodnym tra­wersem, po czym wychodzi na Polanę Gronik. Na długiej po­lanie znaki szlaku namalowa­ne są na umieszczonych tam tyczkach szlakowskazowych. Na końcu polany szlak scho­dzi nieco stromiej w dół, po czym skręca w lewo, przecho­dząc obok domu letniskowe­go. Schodzimy dalej łagodnie w dół, mijając duży plac do składowania drewna. Ostatni odcinek przed osiągnięciem dna doliny Leśnicy pokonu­jemy drogą przez las. Wy­chodzimy na asfaltową drogę w pobliżu niewielkiej leśni­czówki, gdzie rozpoczynali­śmy wędrówkę.