Dobre zdrowie to podstawa, aby móc bez żadnych przeszkód korzystać z oferowanych przez życie możliwości. Byłoby idealnie, gdyby każdy człowiek mógł się cieszyć dobrym stanem zdrowia, jednak nie wszystkim jest to dane. Każdego dnia, z powodu rozmaitych chorób, powiększa się grono osób z różnego rodzaju niepełnosprawnościami. Bariery, jakie się w związku z nimi pojawiają, utrudniają im codzienne życie.
Poniżej krótki opis kilku z wielu barier wynikających z danej niepełnosprawności.
Osoby z niepełnosprawnością intelektualną bez wsparcia swoich opiekunów nie są w stanie w ważnych dla nich sprawach samodzielnie podejmować decyzji. Ci, którzy nie mieli styczności z osobami z niepełnosprawnością intelektualną, nie zawsze mogą zrozumieć ich zachowanie, co niejednokrotnie oceniane jest niewybrednymi komentarzami bądź wręcz wywołuje liczne konflikty.
Niepełnosprawność ruchu najczęściej oznacza pokonywanie barier architektonicznych pod postacią schodów, wysokich krawężników, pojazdów komunikacji publicznej nie zawsze przystosowanych do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. To także problemy z samodzielnym robieniem zakupów czy np. brak wind w domach o kilku kondygnacjach, gdzie mieszkańcem jest osoba poruszająca się przy pomocy kul lub wózka inwalidzkiego.
Osoby niewidome i słabowidzące, które nie mogą liczyć na wsparcie asystenta czy przewodnika, mające do dyspozycji jako pomoc tylko białą laskę, wyruszając samodzielnie do lekarza, na zakupy lub urzędu mają świadomość tego, że na ich drodze mogą pojawić się niespodzianki. Wśród nich najczęstsze to: rozkopany chodnik, zaparkowane nieprawidłowo auto, niedziałająca sygnalizacja dźwiękowa na przejściu dla pieszych itd.
Przeczytanie daty ważności danego produktu, rozkładu jazdy, odnalezienie drzwi do np. sklepu czy punktu usługowego, namierzenie nieoznakowanego prawidłowo przejścia dla pieszych, to kolejne z trudności z jakimi borykają się osoby z niepełnosprawnością wzroku.
Niepełnosprawność słuchu to przede wszystkim bariery pod postacią możliwości swobodnego komunikowania się z otoczeniem.
Od wielu lat nie widzę i niejednokrotnie zadawano mi pytanie o to jak sobie radzę, po czym prawie zawsze padało stwierdzenie „ja nie wyobrażam sobie siebie w takiej sytuacji”. Po latach moich doświadczeń związanych z utratą wzroku wiem, że człowiek, gdy musi sobie z czymś poradzić, potrafi zebrać się w sobie i z uporem brnąć do celu. Tak się dzieje, gdy tracimy to, co w naszym życiu ważne, czyli własną samodzielność, wtedy robimy wszystko, aby ją odzyskać.
O ile jedna z powyższych niepełnosprawności dla osoby zdrowej może być przerażająca, to co mają powiedzieć osoby z niepełnosprawnością sprzężoną?
Niepełnosprawność sprzężona to połączenie np. niepełnosprawności wzroku oraz słuchu, niepełnosprawności wzroku oraz ruchu, intelektualnej i wzroku, a czasami nawet ruchu. Takich połączeń może być więcej, jednak każdy człowiek z niepełnosprawnością sprzężoną to osoba, której determinacja jest godna podziwu. I zapewne takiej determinacji brakuje niejednemu zdrowemu człowiekowi.
I choć bariery piętrzą się, to osoba z niepełnosprawnością potrafi podwoić wysiłek włożony w ich pokonanie.
Przemieszczanie się przy pomocy wózka inwalidzkiego czy kul samo w sobie jest nie lada wyczynem. Gdy do tej niepełnosprawności dołączy pogarszający się z dnia na dzień wzrok, to samodzielne przemieszczanie się w przestrzeni publicznej jest wręcz niemożliwe. Osoba niewidoma, będąc sprawną ruchowo, laską sprawdzi drogę przed sobą, natomiast nie da się tego zrobić trzymając w ręku kule.
Bezmyślność niektórych osób powoduje, że pozostawiona na środku chodnika hulajnoga, rower, czy jakaś inna przeszkoda dla osoby idącej o kulach, która jest również osobą słabowidzącą i nie może ich dostrzec, jest zagrożeniem. Efektem takiej niefrasobliwości bywa często upadek, niejednokrotnie tragiczny w skutkach.
Jak to jest jednocześnie nie widzieć i nie słyszeć wiedzą osoby głuchoniewidome, których kontakt z otoczeniem opiera się na dotyku, lecz i one się nie poddają i na wszelkie możliwe sposoby starają się być aktywne, również zawodowo.
Dla każdego dziecka dzieciństwo powinno być wypełnione radością, ruchem na świeżym powietrzu w gronie rówieśników, wyjazdami na wycieczki w góry czy inne miejsca, uprawianiem sportu, samodzielnymi dojazdami do szkoły itd. Większość dzieci nawet nie wyobraża sobie, że mogłoby być inaczej, niestety są wśród nich dzieci, które o takiej beztrosce mogą tylko pomarzyć. Mowa tu o dzieciach z niepełnosprawnościami, których codzienne życie zdecydowanie różni się od życia rówieśników. Rehabilitacja, wizyty u lekarzy specjalistów, nieustanna nauka radzenia sobie z pokonywaniem barier, to tylko niektóre z codziennych zajęć, oprócz których niezależnie od rodzaju niepełnosprawności mali ludzie realizują obowiązek szkolny. Jedne uczą się w szkołach, inne mają indywidualny tok nauczania we własnych domach, a niektóre z nich opuszczają rodzinny dom i mieszkając w internatach pobierają naukę w szkołach, w których poza zdobywaniem wiedzy przechodzą rehabilitację i w miarę możliwości uczestniczą w życiu publicznym.
Niepełnosprawność sprzężona to zwielokrotnienie wyzwań oraz wysiłku do ich pokonywania. Warto by osoby zdrowe od czasu do czasu pozwoliły sobie na chwilę refleksji i zamiast narzekać na nieistotne problemy zrozumiały, że to co mają, czyli dobre zdrowie jest najcenniejsze.
