Świat jest pełen ludzi, którzy wytyczają granice państw, lecz nie są w stanie wytyczyć granic chorobom, które są przyczyną różnego rodzaju niepełnosprawności. Nie ma kraju gdzie nie było by osób z dysfunkcją ruchu, słuchu czy wzroku, jednak wszystkie te osoby niewątpliwie potrzebują wsparcia.
Jak wygląda wsparcie udzielane osobom z dysfunkcją wzroku w różnych krajach?
Już w trzynastym wieku w ówczesnej Francji dostrzeżono możliwości i potrzeby osób niewidomych, zaczęto tworzenie szkół w których ci mogli pogłębiać wiedzę, ale i zdobywać zawody dzięki którym zarabiali na własne utrzymanie. Przez lata w Europie, ale i poza jej granicami rządy państw oraz stowarzyszenia działające na rzecz osób z niepełnosprawnością wzroku, wypracowały różne systemy wsparcia niewidomych.
Z pewnością jedną wspólną cechą łączącą wszystkie kraje jest ogólnie pojęta rehabilitacja. Na przykładzie Polski i Wielkiej Brytanii można dostrzec podobieństwa i różnice pojawiające się w tym temacie.
W naszym kraju istnieją szkoły z internatami, w których podczas roku szkolnego przebywają niewidome dzieci i młodzież. Tam zdobywają wiedzę, ale również uczą się samodzielności.
W Wielkiej Brytanii nie ma szkół specyficznie przystosowanych dla dzieci niewidomych lub niedowidzących. Uczęszczają one do szkół państwowych z innymi dziećmi bądź do szkół specjalnych, ale niestety razem z uczniami niepełnosprawnymi bez podziału na typ upośledzenia. Gdy zdecydują się na kształcenie w zwykłej szkole wtedy maja pomoc typu „talling” books, czyli mówiące książki.
Szkoły są też wyposażone w windy żeby dzieci z niepełnosprawnością nie musiały być narażone na wypadek na zatłoczonych schodach.
Dziecko niewidome otrzymuje teacher assistant czyli osobistego nauczyciela asystenta, który mu we wszystkim pomaga.
Szkoły są wyposażone w książki i pomoce naukowe w brajlu i mają potrzebne programy komputerowe.
Kładziony jest nacisk na to, aby dzieci uczęszczały do zwykłej szkoły, nie do specjalnej.
Kiedy dziecko niewidome lub niedowidzące rozpoczyna naukę jest robiony tzw. Risk assesment, czyli specjalny plan, który zawiera potencjalne zagrożenia, co trzeba robić, czego nie robić i wszelkie wsparcie jakie szkoła oferuje.
Niewidomi w Polsce mający wypracowany wymagany okres zatrudnienia, bądź jako nieletni orzeczoną niepełnosprawność otrzymują rentę. Mogą starać się o dofinansowanie wyjazdów na turnusy rehabilitacyjne, skorzystać z ulg na przejazdy kolejowe i autobusowe, oraz z różnego rodzaju szkoleń dostępnych w projektach skierowanych do danej grupy, a prowadzonych przez fundacje i stowarzyszenia.
Podczas corocznego rozliczenia z urzędem Skarbowym osoba posiadająca orzeczenie niepełnosprawności z symbolem 04-O może odliczyć od podatku między innymi wydatki na leki, a posiadacze psa przewodnika określoną sumę, która jest przeznaczona na utrzymanie czworonożnego asystenta. Odliczenie kwoty ponad dwóch tysięcy rocznie na przewodnika jest obwarowane wskazaniem z imienia i nazwiska osób, którym ona została przekazana, co w przypadku korzystania z pomocy dużej ilości osób jest wręcz nierealne.
Rynek pracy w Polsce zaczyna otwierać się nie tylko na niedowidzących, ale również na osoby niewidome jednak tylko PZN wśród swoich członków przeprowadza coroczną statystykę zatrudnienia. Nie wszyscy z orzeczoną dysfunkcją wzroku są członkami Związku, tak więc pełnych danych nie ma.
Fundacje szkolące czworonożnych asystentów dają możliwość, aby niewidomi mogli korzystać z pomocy psa przewodnika.
Wracając do Anglii i mieszkających tam niewidomych można powiedzieć, że osoby niewidome mogą liczyć na duże wsparcie
RINB to królewski instytut zajmujący się wspieraniem osób niewidomych i niedowidzących. Pomagają online oraz mają lokalne centra pomocy. Udzielają pomocy w znalezieniu pracy lub otwarciu własnej firmy. Zaopatrują w komputery i programy komputerowe potrzebne osobie niewidomej.
Jest też dużo organizacji charytatywnych, miedzy innymi Guard Dogs zapewniająca psy przewodniki i ich treningi.
Rząd oferuje pomoc finansową w postaci PIP czyli płatność miesięczna, która jest przeznaczona na wydatki związane ze wsparciem innych osób.
Są dodatki dla osób niewidomych niepracujących, darmowa komunikacja miejska i krajowa, darmowe leki na receptę oraz darmowe treningi aktywizujące zawodowo.
W Wielkiej Brytanii 44% osób niewidomych w wieku produkcyjnym pracuje zawodowo.
To szczątkowe porównanie pokazuje nam lepsze i gorsze strony pomocy oferowanej niewidomym żyjącym w tych dwóch krajach. Musimy mieć świadomość, że są państwa gdzie taka pomoc jest znikoma, a przecież wszyscy bez wyjątku na nią zasługują.
