I tak jakosi doszmatłalimy sie do trzicatego nomera naszego TRAMWAJA w kierym porzóndzymy s takóm jednóm szkownóm paniczkóm s Wiseł chocioż dzisio miyszko we Skoczowie. Kapke to było procne w czasie tej epidymije nónś kogosi szykownego, coby ś nim porzóndzić po naszymu, ale jakosi sie to przeca podarziło i myślym se, że to fulani i drzistani ś nióm po naszymu wszeckim sie spodobo.
Beata Branc-Gorgosz – hobbystka, Absolwentka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, Wyższej Szkoły Administracji i Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej. Specjalistka handlu zagranicznego i zarządzania, doradca zawodowy, coach, instruktorka Nordic Walking, przewodnik górski, pedagog, fotograf, hotelarz, właścicielka firmy, która zajmuje się mediacjami przed / poza i sądowym, oraz właścicielka franczyzy w woj. śląskim polskiej firmy, dedykowanej z pomocą głównie dla pań „Kobieta i Rozwód”. Utalentowana negocjatorka i mediatorka w różnych spornych sprawach. Pasjonatka nauki. Była kilkuletnia radna (przew. Komisji rewizyjnej, Komisji Prawa i porządku). Z zamiłowania od zawsze! społecznik, podróżniczka z duszą dziennikarską, miłośniczka zwierząt i górskich wycieczek. Pomimo wielu podróży w bardzo różnych zakątkach świata, kocha folklor i naszą ziemię cieszyńską. Jej specjalnym hobby jest fotografia, kolekcjonowanie wszelkiego rodzaju młynków do mielenia kawy i… kapeluszy, Pani Beata śpiewała w PZPIT Śląsk oraz
w chórkach szkolnych, akademickich i w chórze kościelnym „Gloria”, następnie z żeńskim zespołem „Vocalis”. Śpiewała także solo poza granicami kraju: na Dalekim Wschodzie, na południu Europy i także w USA. Bierze i brała udział w przeróżnych konkursach, w tym, lata temu, w konkursie na najpiękniejszą cieszyniankę, gdzie zajęła wysokie miejsce. Jej szerokie zainteresowania i kompetencje wsparte uśmiechem, zaangażowaniem
w pracy pomagały jej zawsze odnaleźć się niemal w każdym miejscu na ziemi.
Fryderyk Dral – pani roztomiło Beatko! Skoczowiocy, Łustróniocy, Wiślocy i aji rozmajci przibuzni ze świata prawióm ło was, żeście sóm bardzo szykownóm paniczkóm, na kieróm w rozmajitej potrzebie mogóm rachować. Poradzicie też dycki jak potrzeja pochynóć swojóm robotem i pumogać inszym ludzióm, kierzi sóm w potrzebie, aji jako i wóm nie zbywo. Prawióm też, że je was wszyndzi dycki pełno, tam kaj cosi zajimawego wedla was sie toczy i tam kaj trzeja kómusi gibko pumóc, bo moc umijycie i eszcze wiyncyj wiycie. Jo móm do Was takóm pytke, cobyście czytmiorzóm naszegoTRAMWAJU cosi rzekli po naszymu ło swojim całym żywobyciu i inszych rozmajtych srandownych wiecach, kiere sie wóm w żywocie przitrefiły. Jo se wszymóm, że to co mi rzekniecie spodobo sie wszeckim tym, co tyn trzicaty nomer TRAMWAJU dostanóm do rynki.
Beata Branc-Gorgosz – nale, moc szykowny Panie Redaktorze, dyć Wyście tu już napisali isto wszecko ło tym moim żiwobyciu…Ja! Tych moich łuniwersytetów żeście nie łopisali, ale…Wóm powje, co łod szpika, łod zowdy w chałupje mi rzóndzili: łuczysz sie dlo sebje,
a co sie dowjysz, tego ci żodyn nie zebjere. Bo edukacyja to je skarb. Tóż może nie wjycie, ale jo czytóm dzieckóm kożdyn dziyń na „fejsbuku” ło 7 , a aji ło 19 bajki ło lutopcach, legyndy ło Skoczowje, a insze bery-bojki. Aji po naszymu. Bo dziecka tej mowy nie znajóm. A aji na czytani rodzice ni majó czasu ( dyć wjycie jako to je s małymi szpikami) , tóż…Wjycie Redaktorze, w dobrych ksiónżkach je łukryty skarb: móndrość! Wszysko ło nas, ło nasze żiwobyci, ło naszych starzikach, a jak wjymy co było, co sie do łobrócić na lepsze, tak mogymy prognozować na jutro. Bez tej wiedzy byliby my w…w lesie. Tóż widzicie, że wjedza to skarb, a kożdyn może po niego sióngać: do ksiónżek, we szkole, do komputera aji poza szkołami, do tych nowych portali coby gupielokym nie zostać. A Wjycie, jo muszym się wóm prziznać, że dziynnie nie rzóndzym po naszymu, ale chowano żech je łod dziecka tu na naszej nejpjekniejszej ziymi i ta nasza piekno wiślańsko, aji cieszyńsko mowa fórt siedzi w moji glowie już łod dziecka. Moja starka tak rzóndzili dóma, a to były roki, coch za dziecka jó posłóchała, a pomogała Ji. Tak Wjycie. Skyrs tego, aji przez mojóm mamulkym kjero też porzóndzić po naszymu poradzi to porugujym s wami rzóndzić po naszymu, i możne to je taki mjyszung wiślańsko-cieszyński, ale dyć kożdyn kjery je tu stela tymu rozumjy. Nó, a tyn przibuzny to se musi pochladac jakij móndrej ksiónżki coby to łobjónć we swoji czepani. Zowdy rzóndzym, co nauka łod nejmłodszych roków ni może łuciyc do lasa, a ciepani na edukacyjym kamjyniami się wzdy łobróci zadkym ku nóm wszeckim….Na dyć widzicie Panoczku co sie to wynotfjo na te śfjecie. Jeszcze moc łuwidzymy ale gor mómy zdrowi, tak mogymy straszecznie moc zrobić, a pumóc drugimu. Jyny trza chcieć! I ni ma co czakać aż kjerysi nóm co koże. A dyć mómy swój rozum jesi kjery wierzi tóż dany nóm przez Pónbóczka, tak go łużywejmy na Jego chwałym a swoji powodzyni. Rozum nie je nóm dany dlo parady, ale dlo rozumnego życio tu na tej ziymce, a jak kjery tego nie rozumjy, tóż niech sie wróci spadki ku rechtoróm, zaś do szkoły. A to nasze żywobyci ni ma nóm dane na zowdy.
Wjycie jedno co je prowda, to że trzeja sie wszeckigo łuczyć, a roboty nie boć. Bo nie wjycie co Wó w żywocie bydzie dane, tak sie trzeja łuczyć wszeckigo, ni jyny co by my chcieli. W jednej robocie żech se łumyślila co bydym robic roki, a żech tam robowała jedyn rok, a w inszej żech prawiła bydym krótko, do roku, a gor żech przerobiła baji 18 roków. Nigdy nie wjysz człowieku co cie w żiwobyciu czako. Ale jedno co je prowda to, że zowdy a w każej dziurze nóńdziecie ludzi dobrych, a aji takich, na kjerych se dejcie pozór. Tak je. S jednymi byście mogli Redachtorze kóniczki kraś, a inszych jo wóm rzeknym puście bokym. Wjycie co mje łuwjyro nejbarżi: na głupota ludzko. Jak się kjery łupjyro przi swoim a nijak s śnim sie rzóndzic nie do, bo nos dzierży wyżij niż swojóm rzić, a z dupóm sie nie porzóndzi. Tacy też bywajó. Nie wje po cóż Pón Bóg aji takich ludzi łuklepoł, ale isto mu cosi przi robocie sie nie podarziło, a skyrs tego mómy doś wjesioło na te padole. Jak żech była dziecke, tóż żodyn sie mje nie pytoł co chce robic, jyny godali idź do roboty, bo trzeja rodzinnym mieć, a jak se chcesz sztudyrować, to nejprzód robota, a potym wydziwiani s edukacyjóm. I tak to wydziwjó do dziśka. Dyby nie ty ksiónżki, dyć bych ani nie poznała inszej godki, a boła sie jechać we świat. A tak: wżdy se porzóndzym s inszymi kjere moc daleko żyjóm, a też ni majó lachko. Zowdy robic trzeba. Robota a edukacyja idó pod jednó rynke. A Wjycie co? Downo tymu Hanka Bielicko mi rzóndziła, co jo łumjym lepij tó naszó ziymke łopisac jako łóna, a że jej JIj lepij co mo we mje szykownóm nastympczynie. A wystowcie se panoczku, to były wjelki kómlymynta do mje…kaj jo tu w takim malućkim Skoczowje, a kaj łóna ze samej Warszawy…ale to były roki tymu. A po tym to se aji inszy profesor rzóndził, tak…kjerysi mioł recht, a jo wje swoji. Ja łumjec porzóndzić ale ło wszeckim, bez zwady na celkim świecie też trza łumjeć. Do dzisio to wje i wje ,że łuśmjychniyntej głowy żodyn nie ruszy, bo by mu było gupio. Moja stareczka spod Stożka, Anna jij było na miano, to była móndro, robotno moc, choć nie wyedukowano gaździno,
a prawiła mi s małych roków: „Beatko, se zapamjyntej, co jyny pusty kłos głowym nosi do wyrchu, a pełny zowdy sie dziwo na dół, coby wjedzieć jaki só problemy, co tropi inszych”. A tego łuczym aji drugich. Szak tych pustych kłosów dokoła mómy moc, za moc, no, ale co! Rzóndzymy co my sóm chrześcijany, a potopić sie tysióncóm ludzi we 21 wiekie my pozwolili. Tóż jaki my só chrześcijany? A sie Pón Bóczek na to dziwo, a jisto kiwo główó, a teraz aji palcym, tóż mómy wirusa ku przestrodze. Gdo wjy ?
Jako młodo dziołcha, rzóndzili mi rób, pumogej, a nie pytej się za wjela. Byj dobró a robotno gażdzino, coby cie chłop szanowol, a byj szykownóm mamulkóm. A pumogej a nie pytej sie za wjela. Tóż myślym se ja, pumogóm, póki móm dwie rynce, a dwie nogi, a gor jak kjery nie wjy co, a jako zrobić, tóż my powje, a zrobić cosi pospołu, s chynciami, to godajóm je „efekt synergii” bo na końcu robota zrobiono jako by trzóch robiło. A aji gibcyj. A to łoznaczo, a zaś edukujym już dzisio młodych, co w żywocie trzeja łuczyć sie moc roztomajtych wjecy, ale robić to, co sie wó podobo, co wó idzie lachko, co sie tego nie musicie gańbić, a w cze bydziecie nejlepsi. A to bydzie życiowy sukces. Bo robować cosik, co wó nie idzie przez 5, 10…roków…dejcie se pokój. Worce pochladać swojigo miejsca na ziymi, w łotoczyniu, a czasym gor jak nie idzie, to siednónć i pożykac do Pónbóczka a sie mu polutowac, a se ś Nim porzóndzić, a sie aji z ś Nim kapeczke pohandryczyć, ale godać prowde. Jo myślym, co je tako siła na celki ziymi kjero to mo we swojij łopiece. Dyć to ni ma możne co my tu robujymy, pumogómy, a po nasze żiwobyciu już ni ma nic? Dyć to by luto było, tak se myślym, że worce choć kapeczke zawjerzic, że Kjerysi dobry sie nó prziglóndo, a jak my nie byli źli, a se pumogali, a łumjeli przeboczyć, to aji po śmierci nos przijmie coby my mogli choć kapke łodetchnóć.
Jak żech mjyszkała w Nowe Jorku, to żech- no jako jo, poszła do takij dzielnicy kaj czorni bytujó, a biołych tam moc nie łuwidzicie. A rzóndzili mi „nie idź tam, bo się cosi wydarzi”, no…ale jak sie je młodym a sie je Beata Branc to co by ni ! Jo rzóndzym: „ jak nie wolno, to gibko, a coby żodyn nie widzioł” no żech wóm tam poszła. I wjerzcie mi Panoczku, jo tam wlazła na teryn, kjery przinależoł do czornej mafii, do gangu ale żech była łuśmjechniynto, i…swoim rozprawjanim ło naszej ziymce, ło Beskidach, a śpjywanim „Szumi Jawor szumi, a Płyniesz Olzo po dolinie, a aji piosynki „One moment in time” Celine Dion, a potym Eleni, a zaś polski nejpjekniejsze kolyndy, a łopowjadanim naszej historyji…No i żech rozwjesieliła herszta tej mafijnej bandy, a łón mi doł łopiekym, coby mi włos nie spod z głowy jak bydym wracać. I wjerzcie mi abo ni, ale wtedy moji nogi były s waty, a żech straszecznie chciała być czorno jako dokoła mje wszecy czorni byli. A jeszcze cosik łod Hameryki Wó powje: jak żech była w Pyntagónie, to mje sie spytali jakó łulice chcym łuwidziec, tóż żech ich pedziała co Cyniarskó w Bielsku, a pote Plac Hoffa we Wiśle. A to wjycie, ze zrobili cyk, cyk i już…Jo żech siedziała tam, dwanoście tysiyncy km łod chałupy, a zogłóndała na znane mi miejsca tu stela, a aji ludzi widziała znómych…to je technika…a było mi łokropecznie luto, a jo żech już łod wtedy wiedziała, że je starszecznie moc miejsc we świecie, kiere só piękne, kiery łuwidzym, do kjerych wlezym, ale że aji ty nasze łokolice só tak szumne, co jich ni mogym pochynyć.
A Wjycie, jako dziecko sie mi w chałupie nie przylywało, Dyć we sklepach nie było niczego, a sie chodzowało w jednych galotach 2 abo aji i 3 roki. A taki galaty to nejpjyrw były za wielki, potym dobre, a potym już zaś za małe, a same aji z rzici spadowały, bo tela już też dziur w nich bywało. Tak bywało aji s bótkami, a żodyn tam ło kolorowych szmatkach aji nie rozmyśloł. No! Jak sie poszło podziwać już we średnij szkole w Cieszynie pod Pewex (sklep s amerykańskimi łoblyczkami, a perfumami) to tam na wystawie była Ameryka! A to były czasy kiedy z tej Ameryki, z Unrry posyłali aji łoblyczki i jedzyni. Kościół to u nas dzielił. I do dzisio pamjyntó, jako żech jako 13 letni dziecko dostała pjyrwsze dżinsy, a taki pumarańczowy syr. A żech se przirzykła, co jako kjerysi nó nie znany to tu posłoł, tóż jak kjery inszy bydzie w potrzebje, a jo bydym robić, to też mu kjedysi spróbujym pumóc. Szak, jak sie wojna na Ukrainie zaczyła 6 roków tymu, a jo też tam jeździła, a żech była aji w 30 szkołach, a widziała tam tó prowdziwó bjyde, tak żech sie nie pytała „po co” ino nejpjyrw jako prezes hotelu łod razu żech zrobiła akcyjym pumocowóm. Bo kożdyn s nas mo łoblyczków moc, a w Polsce już bjydy ni ma, jyny łuczyc się nikierzy nie chcóm, a robic moc z nas ni ma nauczóne. A zaś potym jako kanclyrz uczelni, na kjerej sztudyrowali aji Ukraińcy zowdy żech pumogała, a kożdym sztudynt kjery wracoł dóma na wschód dostowoł łody mje torbym s łoblyczkami. Dwa roki tymu żech robiła jako wolóntarjuszka w Grecyji
s łuchodźcami. Jak kjery nie wjy co to bjyda, jak kjery nie widzioł jeszcze fotek a filmów jako płynóm przez morze, a tych kjery nie wydzierzóm to muszówm wychynóc do wody, a jako sie tymu przuglóndajóm małe dziecka…Jezu! . Jechali po pinióndze, po lepsze pinióndze. Bo kożdyn mo prawo do życia na ziymi.
A my chrześcijany, 500 mln ludzi w Europie boli my się miliona czy dwóch przijezdnych ludzi …to kaj ta naszo móndrość? A teraz sie dziwjymy klynskóm a wirusóm…Niby mówmy XXI wiek, ale myślyni u nas ganc pierwotne. Coby nó czasym kónska chleba nie chybiło, coby my czsym nie musieli się podzielić s drugim…a nie robić, a czakać aż nóm zaś kjerysi cosi do, a nejlepij bez żodnej roboty. Jo wje jedno: pak mó dwje rynce, głowym a rozum, tak robic cosi trzeja.
A pumogać, ale móndrze: edukować, łuczyć, a wymogać. Moje dziecka może ze dwa razy mi pedziały co sie im „nudzi”. Nigdy pote już ni. Jo nie wjym co łoznaczo „nudzi mi się”, nale dyć roboty łod hróma. Ludzióm trzeba dować wyndke, a nie rybe. Wyrynczać z roboty możecie malutki dziecko, ale w końcu łóno rośnie, a poradzi zrobić moc samoistnie.
I wje , że trzeja robić tak, aby móc pojechać kany sie nó jyny zechce, że trzeja robić tak aby sie nie musieć gańbić, trzeja sie edukować coby porzóndzic s drugimi, a sie aji łod nich moc dobrych rzeczy łuczyć, ale zawdy w sercu trzeja być dobrym człowiekym, a dować pozór na swoji korzyni. Panoczku miłośc do bliźnigo, do ziymi to je prowdziwe chrzescijanstwo.
Miałach szykownych rechtorów, różnych, profesorów też. Ludziska sóm różni, tak
i rechtory też. Ale było moc takich, kjerzi mieli czas a chcieli nauczyć. Bo trzeja chcieć.
A potym kontrolowali, ale nauczyli. A to je podstawa dobrego , łodpowiedzialnego, rzóndzymy łobywatelskigo żywobycio na tej ziymi. Tóż też chodzym, a łuklódzó smieci, kjere dycki kjerysi niełodpowiedzialny, a myślym nie nauczóny abo byle jak! nałuczóny zostawio na wałach tej naszej polskij królowej rzyki Wisły.. Bo do kogo słowo nie dociyro, to mandat przemówi. A jak żech nie była za mónitoringym ( bo kaj bydó ludziska randkować), tak na tych wałach Wisły ón by się przidoł coby śmieci nie było. Dyć to je naszo ziymia, nasze powietrzy, naszo woda, to je nasze żiwobyci. A mómy jednóm
z nejpjekniejszych łokolic, ale muszymy ło Nió wszecy się starać. Jo ta je energiczno, a jak widzym ty posiadówki, s kjerych niewiele wyniko, to mje bjere..Tóż dybych czakała na wielki decyzyje, to wirus by grasowol możne i w szpitolu, dochtory by ni mjeli łoblyczek, a ludziska by może padali jako muchy. I tak się podzioło z te szycim. Żech se łodewrziła swojó firme jako mediator, co żech chciała łod zowdy. Ale prziszeł wirus, a że mje mamulka łuczyła roki tymu cosi szyć, a potym żech wóm se zrobiła też aji taki kurs pieknego szycio firanek, tóż …jyny zaczyłach szyć. Negocjacyje moji s mojóm maszynom, kjero czakała łod roków na mje trwały 2-3 dni. Dało mi to w koś. Ale po tym już było lekciyj. Po tym były dwa dni telefonów do szpitola, starostwa, itd., czy cosi chcó, czy jim pumóc nie trzeba. Tóż zaczyłach łod łochraniaczy na głowym a na bóty, a załoziłach s Wioletkóm na Fb akcjyje „Szyjemy dla szpitali”, bo żech se łod razu łumyslila, że pumogymy nie ino jednymu szpitolowi, ale nejpjyrw bydymy szyć dlo Cieszyna. A potem w te pjyrwszym tydniu to nas było łod 2 do patnost, a pote to już poszło. Po pjyrwszym mjesióncu było nas wjyncyj jako sto, terozki po prawie 2 mjesióncach już na tej grupie je nas prowie 180, ale też nie wszecy robjó. Tworziwo łod szpitola wraco w towarze gotowe do szpitola to só maseczki, łochraniacze na bóty, kaptury na głowe, koszulki, gacie i aji fartuszki, zaś materiał kjery my same kupiły, abo i s pumocóm sponsorów- kjerym żech je straszecznie rada!!!, dowómy maseczki abo fortuchy dlo domów pumocy społecznej, do domów dziecka, do służb, a aji do kożdego kjery je w potrzebje. A wszystko to robjymy bezpłatnie, społecznie, ze sercym. Bo tako była to idea. Pumogać każdymu bez pinyndzy. I to sie nó łudało,
a jak pinyndze były potrzebne, to my zwielebili Kómite społeczny i spónsorzi pumógli. Na zbiórke na materiał sie zebrało wjyncyj jako 5000 złotych, a to łuzbjyrało ponad stu ludzi. Wszystkim najmocnij dziynkujym!!!
Jo w tej smutnej dobje wirusa, s kredytym, bez klientów mogłach siedzieć z założonymi rynkami i beczeć. Ale to by mi nie pumógło, a ani żodnymu drugimu. Tóż – trza było cosi robić. Łod siedzynio sie niewiela zrobi, a łod dobrej roboty moc. A jakeście só robotni, a łuczciwi, a łumjycie aji wybaczyć, podziynkować tak ludzie wó pumogó, a Pónbóczek to pobłogosławi. Jo wjerzym, że do moich mediacji zaś wrócym, a ludzióm, a gor babeczkom s problymami bydym też mógła pumóc, ale sie tyn morowy czas musi skónczyć.
I tak się stanie i tu. Dobro powraco. Jo tymu wjerzym. No… Wjycie, my by se mogli rzóndzić dalij aji ło winie, kjere ( wytrwane) móm rada, a cosi ło nim też wje, bo jo żech widziała nejsłynniejsze winnice na swiecie, a aji żech tam cosi śpjywała zaś polskigo ( a potym mje we Słowenii gwiazdóm nazywali przez tydziyn ), a aji ło mojiich kapeluszach kjere móm rada, a móm ich aji jako wystrój w bjurze jako Mediator w Katowicach, coby ludzie wiedzieli, że nejpjekniejsze kapelusze só łod sto roków robióne we Skoczowie. A aji ło kochanych górach i tych niewielkich i tych wysokich…Na dyć żech wylazła na 3600 m w Kazachstanie łóńskigo roku, a widziałach cudne jezioro z minerałami, a…ale,baju baju, a Panoczku robota czako, i choć wjym, ze łóna nie zajónc i nie łuciecie, to trzeba cosi szykownego robić, coby dobre wspóminani na nas mjeli ludziska jak już nas tu nie bydzie .
Panie Redachtorze, dyć my sie zaś bydymy mogli insze raze spotkać i porzóndzić. Moc żech widziała, to jesi nóńdziecie czas, to Wó łopowje.
Tak teraz dejcie se pozór, byjcie szykowni, a życzym Nóm wszystkim zdrowego, dobrego dnia, a chynci do pożytecznej roboty.
Zostóńcie s Panym Bogym.
