Żynie tyn czas jak przigupi i ani my się nie obezdrzili, a uż mómy latoś piónte nomero naszego „Tramwaju”. Dzisio porzóndzymy po naszymu z jednóm szykownóm paniczkóm i s jednym szykownym panoczkym, kierzi na siebie prawióm mój s mojóm. Roków im kapke przibyło jak uż sóm społym, ale chynci do śpiywanio i tańcowanio majóm fórt aże tela, coby szło tóm chyncióm łobdzielić isto całóm dziedzinem. Wandrowali społym moc po świecie i kansi isto roz podarziło sie im zozdrzić do młyna i posuło Walterowi głowem mónkóm, kierej do dzisia nie poradzi ś ni strzepnóć, Werka była jakosi gibciejszo i głowe wystawiła do pola i dzisio s tóm mónkóm ni mo ostudy.
WERONIKA I WALTER ORAWSCY – to pasjonaci ludowego tańca i śpiewu, a także folkloru i gwary Ziemi Cieszyńskiej. Tą swoją pasję realizowali przez ponad pięćdziesiąt lat w Zespole Pieśni i Tańca Ziemi Cieszyńskiej im. Janiny Marcinkowej, a obecnie na emeryturze w skoczowskim chórze kościelnym „Gloria”
Fryderyk Dral: Weroniko i Walterze – skoczowiocy o was prawióm, że isto to śpiywani kiere nie poradzicie fórt pohynóć zbierecie ze sobóm do nieba i tam dalij Pónbóczowi bydziece śpiywać, a herubinóm i serafinóm tańcować. Bydzie to moc zaimawe jak po naszymu rzekniecie naszym czytelnikóm jako sie wóm to całe żywobyci podarziło przehópnóć, a łóbóm ty struny co mocie w karku do śpiywanio do dzisia wóm nie zar-zowiały i ani sie nie ponacióngały.
Weronika i Walter Orawscy – rzeknymy wóm to panoczku po naszymu tak co byście wy i wasz „Tramwaj” mioł s tego moc uciechy. Nejprzód muszymy rzeknóć, że nóm kapke było gańba o sobie prawić, ale jak nas pieknie popytoł znómy Frydek eszcze ze szkoły podstawowej moji Weroniki to my zmiynkli i obiecalimy, że wszecko co nóm leży na sercu połopowidómy.
Nie dało się, coby nie pospómonać tych fajnych roków jak my byli dzieckami i rozmajte wieca my wynochwiali. Czas jednakowórz wartko żynył i ani my się nie obezdrzili jak my szkoły pokóńczyli i cosi dalij ze sobóm trzeja było robić. Żodyn by nie uwierził, ale tyn nasz kóniczek do śpiywanio i tańcowanio zakludził nas łobu do ZPiT Ziemi Cieszyński, kaj my się poznali. Kapke to było do srandy, że jo się tak samo nazywoł jako Weronika i jak my się pobrali to dalij całe żywobyci i aż do dzisia Wera dalij zustała Orawskóm. Tak to u nas na dziedzinach je,że Szturc se biere Szturcke, a Cieślar Cieślarke i baby ni majóm ostudy z nowym nazwiskym. Uż łod mała mieli my łoba talynta do śpiywanio i jak my odewrzili łoczy na tyn piekny świat to zaczli my trynować swoji struny, że nas słyszeli aże w całej dziedzinie. Kiejsi we szkole wszecki dziecka uczyły sie śpiywui i tymu szło lekczyj trefić na tych co majóm talynt. Tak sie też stało s Werą w Goleszowie kaj nauczycielym śpiywu był m.in. Karol Bruk, a sy mnóm w Skoczowie w kierym nauczycielami byli Karol Urbańczyk i inksi jak np. Jasiu Chmiel kierzi poradzili rozśpiywać cały Goleszów i Skoczów. Jedyn s dyrygyntów nóm prawił, że „Śpiew łączy ludzi” i dobrze je jak każdy tego popruguje, a jak zamias śpiywanio s karku słyszeć głośne narzykani, to se musii pochledać inszego fachu.
Nas s Weroniką połónczył śpiyw i tańcowani w tym cieszyńskim zespole kaj śpiywym kierowoł Władysław Rakowski, a tańcym Janina Marcinkowa. Jo trefił do zespołu ganc przed samym wojskym, a Wera po maturze. Dzisio spóminóm tyn czas s wielkóm nostalgijóm, jak dyrygynt Władek się mi spytoł czyś kaj śpywoł? Prziznołech się, że podarziło mi się śpiywać w chórze szkolnym i kościelnym, ale i tak dyrygynt zagroł mi jedym akord na fortepianie i kozoł zaśpiywać każdy tón coch usłyszoł. Skóńczyło się to dlo mie tak, że kozoł mi se siednóć kole Francka s informacyjóm, że się przidóm w zespole i bydziesz śpiywoł barytónym- basym. To przidowani się dzierży mie do dzisia i bas fórt móm taki sóm. Weronice to poszło lekćyj, bo uż rychlij śpiywała i tańcowała w szkolnym goleszowskim zespole, a przi tym maturowała w Liceum Wychowawczyń Przedszkoli. Muszym Were pochwolić boch se spómnioł, jak kiejsi w szkole brakowało chłapców do pory przi tańcowaniu to poradziła wywijać s inszóm dziełuchóm jak chłapiec. Spółmniołech se też, że kiejsi jak my se zaczli spóminać wiela to tusteloków se wziyło dziełuchy, a dziełuchy chłapców w tej 65 letni historyji naszego cieszyńskigo zespołu to narachowali my aże około łosinmdziesiónt por małżyńskich.
Muszymy sie eszcze pochwolić, że w tym naszym kochanym zespole dostali my porzóndnóm wyćfike i szkołe życio na kieróm się dzisio prawi po francusku „savior-vivre”. To co my kiejsi przeżyli w tych młodych rokach s naszym zespołym to do dzisia spóminómy s wielkim syntymyntym i fórt sóm my ś nim zwiónzani jako człónkowie wspiyrajóncy. Tak nas to fest dzierży, że z inkszymi zespolokami założyli my w roku 2000 „Chór Jubileuszowy” i z okazji 50 lecia ZPiT Ziemi Cieszyńskiej zaśpiywali my z wszeckimi znómymi, kierzi kiejsi tam śpiywali i tańcowali. Całe nasze żywobyci zwiónzali my sie s tym zespołym i było to nasze drugi rodzinne życi, kiere szło wedla naszej roboty zawodowej i wychowywaniu dziecek. Miyszkómy dzisio dalij jak kiejsi we Skoczowie, kaj wystawili my se swojóm chałupe na gruncie naszego taty. Mómy dwóch chłapców, kierzy uż downo wyfurgnyli z chalupy i wysztudyrowali się we Warszawie i we Wrocławiu. Majom swoji familije, kiere do dzisia nawszczywujóm starzików w naszym kochanym Skoczowie. Wnuczki kiere się podarziło mieć naszym chłapcóm majóm po starzikach też talynty do kultury, a dwie ś nich tańcujóm w balecie Operetki Dolnośląski. Do dzisia też spóminómy ty ciynżki czasy w kierych trzeja było pogodzić tego naszego kóniczka do śpiywanio ze stawianim chałupy i robotóm zawodowóm. Nigdy my jednakowóż tego nie żałowali i nie żałujymy do dzisia, bo my to bardzo kochali fórt to kochomy. Nagrodą za tyn bezinteresowny trud mielimy przileżytoś moc razy s kóncertami jeździć po kraju i daleko po świecie. Podarziło się nóm s naszym kochanym zespołym objechać Europe w tym też Skandynawie i kapke Azyji. Tyn mój kóniczek do śpiywanio, tańcowanio i poświyncanio swojigo czasu zustoł wynagrodzóny Strzybnóm Cieszyniankóm s czego żech je ogrómnie dumny zaś Wera dostała „Złotóm Odznake Zasłóżónego dlo Województwa Ślónskigo”. Chciołech sie też pochwolić tym ,że podarziło sie nóm s Werą przeżyć społym pińdziesiónt roków i isto latoś prezydynt do nóm za to medal „Złotych Godów”.
„Śpiew łączy ludzi i narody i je to prowda. Myślymy, że worce żyć wśród ludzi i dlo ludzi, bo to nóm dowo radość ,a przy tej okazyji moc serdecznych Znómych i Przyjaciół .Na kóniec muszymy się też pochwlić takóm informacyjóm, że nasi Cieszyńscy Zespolacy sóm teraz w Chinach i promujóm tam naszóm Ojczyznę i Ślónsk Cieszyński.
A. Korfanty w pieśni pt.: „Śpiew łączy ludzi” napisał:
„Śpiew jest nam życiem, naszą radością
śpiew jest miłością ,co w sercu tkwi
śpiew jest nadzieją, śpiew jest pokojem
niech w niebo wzlata we wszystkie dni”
– i to je świynto PROWDA !
