Je w naszym powiecie Cieslarów jak mrowców i skyrs tego w tym dziewiyńć a dwacatym nomerze naszego TRAMWAJU dzisio s jednym ś nich se porzóndzymy. Je to tyn panoczek, kiery moc razy przy każdym świyńcie w Cieszynie dzierży w gorści mikrofón i fórt cosi do niego prawi. Teraz uż isto wszedcy sie skapowali ło kogo się rozchodzi i uż ni ma co tej rzeczy dalij smyczyć.
Adam Cieślar – to długoletni pracownik Cieszyńskiego Ośrodka Kultury, a obecnie jego dyrektor. Mieszkaniec wsi sołeckiej Gumna, która położona jest na Pogórzu Cieszyńskim. Szczęśliwy mąż i ojciec trójki dzieci. Miłośnik fantastyki-zwłaszcza tej literackiej i jak kiedyś wielu młodych ludzi fan Gwiezdnych Wojen. W domowej piwnicy do tej pory przechowuje wszystkie roczniki miesięcznika ”Fantastyka” od 1982-2004 roku. Zagorzały kibic sportowy, wspierający duchowo razem z rodziną szczególnie polskich skoczków, siatkarzy i piłkarzy. Jego dom emanuje sportem w którym to stanowi prawie 50% wszystkich rozmów. Zamiłowanie sportem przejęły młodsze dzieci, które z zapałem trenują profesjonalną koszykówkę, a starsza córka marzy o dziennikarstwie sportowym.
Fryderyk Dral – Panie Adamie, tustelocy o was prawióm, żeście sóm bardzo szykownym, dobrym i uczynnym chłopym i skyrs tego majóm was strasznie wszedcy radzi. Tych moc roków jak zapowiadocie ty wszecki hałdamasze w Cieszynie i pieknie do tego mikrofónu fulocie, to nikierzi prawiom, że nie trzeja sie dziwać, coby wiedzieć gdo to prawi. Ta nuta we waszym głosie każdego gdo jóm posłócho poradzi zakludzić dycki tam, kaj cosi w Cieszynie je wynokwiane. Dzisio je do Was tako pytka co byście ło tej swoji robocie w kulturze i kapke aji cosi o swojim żywobuciu rzekli to po naszymu czytmiorzóm naszego TRAMWAJU.
Adam Cieślar – Na powiym wóm panie redaktorze, że bydym s tym mioł kapke ostudy, bo wiycie jako to je w tej moji robocie, w kierej yno rzóndzymy po polsku. Ale dóma za chłapca mówiłech yno po naszymu i do dzisia sie tego nie gańbiym. Tóż poprugujym, a do was bydym mioł pytke co byście mi kapke w tym pumugli i mie porawiali.
Nejbardziyj u nas dóma moji łobie starki prawiły po naszymu i do dzisia jo se to fórt dobrze spóminóm. Dłógo uż ich ni ma na świecie i móm strasznie rod jak kierysi do mie przemówi po naszymu, bo spóminajóm mi się moji młode roki i zaroz serce mi sie raduje. Dzisio miyszkóm na dziedzinie kaj czas tak wartko nie żynie jak w mieście i ludzie eszcze poradzóm miyndzy sobóm rzóndzić po naszymu. Idzie tóm naszóm rzecz eszcze słyszeć aji na ceście, jak ludzie idóm po żymły i chlyb do piekorza. Cosi dycki ze sebóm przemówióm, bo na dziedzinie sie wszedcy znajóm. S tych mojich Gumiyn kaj miyszkóm móm dzisio ganc blisko do Dómu Narodowego w kierym łod stycznia je żech dyrektoym. Chciołbych tu napomknóć, że to galaniyni sie s Dómym Narodowym zaczło sie łod stocio s mikrofómym uż łod poczóntku dziewiyńdziesióntych roków zeszłego stulecio. Możne, że niekierzi eszcze isto se spóminajóm na ty pióntkowe dyskteki i niedzielne podwieczorki na kierych jo dzierżoł w gorści mikrofón. Isto też se spóminajóm na ty dziadowski głośniki „Altus” i rożygające sie rozmajte barewne światelka przirażóne naścianach i aji na ty stówki wyśmiotych gzychtów łod dziełuch i chłapców. Pón Franek przedowoł im w szatni oranżade, kieróm szło aji czymsi mocniejszym ochrzcić s pod lady. Jak eszcze czegosi nóm chybiło to pón Wiesiek, kiery mioł kawiarnie na dole poradzioł cosi inszego zaserwować. Dycki my tam do niego chodzili po szkole i moc godzin grzoli swoji zadki na stołkch przi kawie i czaju. Był to tam taki plac, kaj wszeckich szło dycki znóńś i kapke mi dzisio skyrs tego aji skrowo, że uż tego ni ma. Prziszły insze czasy, a ś nimi tustelocy snaszli se inszy plac do przisiedniyńcio na kawie.
Ta kultura panie redaktorze s kieróm prziszło mi sie po skóńczyniu wszeckich szkół skamracić, bydzie uż do kóńca tego wywiadu sy mnóm. Jak żech sztudyrowoł toch dycki pumogoł przi Festiwalach „Na Granicy” i to była piyrszo moja prowdziwno szkoła kultury. Czakało sie na tyn festiwal cały boży rok, coby se nieskorzij porzóndzić s Czechami, Słowokami, aktorami i rozmajtymi żurnalistami, kierzi nas nawszczywiali. Spóminóm se na jednóm paniczke kiero dycki na tyn festiwał przijyżdżała i zamias łóglóndać ty rozmajte tyjatery to góniła po czeskich kszeftach. Na kóniec miała pełne taszki rozmajtych czeskich wiecy i isto to nieskorzij rozdowała całej swoji familiji. Dycki nieskorzij też pisała rozmajte recynzyje s tych przedstawiyń na kierych wubec nigdy nie była. Tak sie mi wszecko to spodobało, że jak żech wysztudyrowoł toch sie przijył do roboty w Dómie Narodowym, a było to w 1999 roku. Robota była kiejsi ganc inszo niż dzisio, bo nie było żodnych telefónów, internetów ani rozmajtych udogodniyń, ale ludzie byli insi i se społym dycki pumogali przi robocie. Roki żynyły, dyrektory się miyniali, aż dzisio naroz przyszła do COK-u prowdziwno zmiana. Łóńskigo roku miołech eszcze taki szczynści, że dali mi kludzić Świynto Trzóch Braci, isto skyrs tego cobych sie na kóniec nie rozbeczoł, bo żech uż chledoł nowej roboty. Na tym nowym miejscu we Wiśle dłógoch nie zagrzoł i spadki za porem miesiyncy znaszełech sie w Dómie Narodowym. Zgruszało na mie isto ze milijóm problymów s kierymi se jakosi do dzisia dobrze radzym. Jak to dycki w taki sytuacyji bywo, idzie rachować yno na swojóm familije. I muszym wóm panie redaktorze rzeknóć, żech się nie zawiód i jakosi podarziło się mi to wszecko przedzierżeć.
Dycki jednakowóż móm strasznie rod cosi prawić do mikrofónu, bo to był i fórt je mój życiowy kóniczek. Uż na to ni móm tela czasu co kiejsi i muszym to robić po robocie. Pore roków tymu poznołech takigo szykownego kamrata Krzysia Gombrowicza s kierym podarziło mi się łod tego czasu mieć we starości strefę kibica we wiślańskim celcie na placu Hoffa. Strasznie go móm rod, bo łón za dziecka był nimocny na polio, ale sie nie doł i tak dłógo ćwiczył, że po poru rokach podarziło sie mu chodzić s krykami i uż nie potrzebuje żodnej pumocy. Łón tak jak jo mo też tego samego mikrofónowego kóniczka i społym nóm to snadno w tej Wiśle idzie. Tak to móm rod, że sie uż na to ni mogym doczkać, kiedy zaś przidzie ta zima i nasi chłapcy zacznóm skokać, a my łoba z Krzysiym bydymy w tym celcie s kibicami wreszczeć na cały głos.
Dóm Narodowy kierym dzisio regirujym, chciołbych jak to było kiejsi, dać ludzióm, coby mógli kiedy chcóm do niego prziś i radować się wszeckim co tam je. Za tych porem miesiyncy uż sie nóm podarziło zrobić moc wiecy, kiere bydóm słóżyć ludzióm. Zrychtowaliimy szatnie, kierej chybiało, coby nawszczywnicy mieli kaj zawiesić swoiji mantle i rozmajte jakle, a na hokach kłobuki i insze mycki. Uż prziszły do nas zaś spadki rozmajte stowarzyszynia, szkolniki, sztudynty i skyrs tego wszecki izby i cały nasz Dóm Narodowy je zaś żywy tak, jak kiejsi to bywało. Mómy eszcze taki napad, coby na partyrze tyn bioły puc przikryć wielkimi fotkami na kierych lufciorze i letnikorze bydóm mógli uwidzieć jak kiejsi wyglóndoł tyn nasz ukochany Dóm Narodowy. Muszym wóm też panie radaktorze rzeknóć, że uż downo takigo szwungu w Cieszynie do kultury nie było. Wszedcy chcóm nóm p mogać i to se fest wożymy, że dziynka tymu s wszeckimi naszymi nowymi napadami idymy pyndym do przodku. Skyrs tego mómy aji nadzieje, że te dzuire w dachu, kiero nas strasznie mierzi do sie wartko załotać, a postrzodek sali widowiskowej też dać do porzóndku.
Tego roku Świynto Trzóch Braci bydymy mieć we starości, coby ta dziewiyć a dwacato uroczystość sie nóm podarziła i słóneczko nóm prziświycało. Momy taki napad, coby postawić drugóm scyne na Starym Torgu, kaj całe familije s dzieckami bydóm mógły radodować sie razym s nami do kupy. Mómy też to we starości, coby w ych trzóch dniach prziszli tam ku nóm rozmajci artyści i śpiywocy tu stela, coby tustelocy mógli sie ś nimi radować i poznować nasz folklor. Uż dzisio wszeckich cieszynioków, tusteloków, lufciorzi, letnikorzi i aji tych kierzi naroz się nóndóm w naszym mieście fest, fest i to fest zaproszóm, coby nas nawszczywili i społym sie s nami radowali. Wasz Adam Cieślar.
