U większości kobiet, niezależnie od wieku czy wykształcenia, pojawia się etap, kiedy na pierwsze miejsce zdecydowanie wysuwa się macierzyństwo. Dla każdej mamy już od dnia narodzin dziecko staje się całym światem, obdarzając je bezgraniczną miłością. Wszelkimi dostępnymi sposobami stara się zapewnić mu bezpieczeństwo oraz wszystko to, co niezbędne dla rozwoju fizycznego i duchowego.
Opieka nad nowym członkiem rodziny wysuwa się na pierwszy plan, lecz dotychczasowe obowiązki nie znikają. Pomoc bliskich jest nieoceniona, jednak większość codziennych zadań spoczywa na barkach kobiet, co szczególnie widoczne jest w przypadku mam, których dzieci są niepełnosprawne. Niepełnosprawność dziecka sprawia, że wymaga ono od jednego z rodziców poświęcenia mu nieustannej uwagi, a co za tym idzie – powrót do dotychczas wykonywanej pracy zawodowej czy realizacji własnych pasji staje się nierealny. Tylko nieliczni ojcowie podejmują się tego niezwykle trudnego zadania, natomiast bez wahania czynią to matki. Oprócz wykonywania codziennych czynności, takich jak np. pranie, sprzątanie, gotowanie czy robienie zakupów, dochodzą jeszcze częste wizyty u lekarzy specjalistów czy dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Nierzadko to właśnie matki w pocie czoła wykonują wraz ze swoim dzieckiem ćwiczenia zalecone przez rehabilitanta.
W zależności od rodzaju niepełnosprawności potomka każda z matek w błyskawicznym tempie zagłębia się w dotychczas nieznany świat, by znaleźć sposoby mogące wspomóc walkę o sprawność i komfort życia własnego dziecka. I tak mając na uwadze niemałe koszty leczenia, rehabilitacji oraz niezbędnego do tego celu sprzętu na bieżąco monitorują wszystkie dostępne projekty oraz programy, których fundusze przynajmniej częściowo zrefundują np. wyjazd na turnus rehabilitacyjny, zakup lub przystosowanie auta do potrzeb niepełnosprawnego dziecka. Opieka matki nad niepełnosprawnym potomkiem nie trwa tylko kilka godzin dziennie, lecz całą dobę. Brak czasu jest jedną z przyczyn tego, że rodzicielki własne potrzeby odsuwają na dalszy plan, rezygnując z (jak im się wydaje zbędnych) przyjemności, takich jak np. wyjście do kina, kawiarni, na spotkanie ze znajomymi czy zagłębienie się w lekturze ulubionego czasopisma lub książki. Mamy mające na co dzień wsparcie rodziny oraz przyjaciół od czasu do czasu mogą sobie pozwolić na poświęcenie nawet kilku godzin własnym potrzebom, jednak jest sporo matek, które o takim luksusie mogą tylko pomarzyć. O ile bliscy nie obawiają się przejąć opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, to dla samotnej matki znalezienie opiekunki jest nie lada problemem i wiąże się z dużymi kosztami.
Dzieci w wieku szkolnym dowożone są do szkół lub ośrodków, w których prowadzone są zajęcia wspomagające ich rozwój, inne mają indywidualne nauczanie w miejscu zamieszkania, lecz aby osiągnąć jak najlepsze wyniki matki przejmują rolę nauczycieli i dalsza edukacja odbywa się w domowym zaciszu.
Czas płynie, dzieci rosną, są coraz starsze, część z nich ku wielkiej radości rodziców usamodzielnia się, jednak nie wszystkim jest to dane. Przykładem mogą być osoby z niepełnosprawnością intelektualną, które w wyniku swojej niepełnosprawności nie są w stanie osobiście podejmować decyzji dotyczących swojej egzystencji. Po ukończeniu osiemnastego roku życia nie mogą, tak jak ich rówieśnicy, iść własną drogą, a w ich imieniu wszelkie niezbędne życiowe decyzje podejmują opiekunowie prawni, którymi przeważnie są ich własne mamy.
Kolejna z niepełnosprawności to niepełnosprawność ruchowa, która od matek wymaga dobrej kondycji fizycznej, zwłaszcza wtedy, kiedy muszą w drodze do lekarza czy nawet na spacer pokonywać bariery architektoniczne. Niestety nie w każdym budynku jest możliwość zainstalowania windy czy podjazdu dla wózków, więc pozostaje znoszenie i wnoszenie dziecka na rękach. Dopóki dziecko jest małe i niewiele waży nie jest to takie trudne, lecz w miarę upływu czasu sytuacja diametralnie się zmienia i zniesienie dziecka przez matkę po schodach jest wręcz niemożliwe.
Matki dzieci z niepełnosprawnościami to kobiety, których siła zarówno ta fizyczna jak i emocjonalna powinna być wzorem dla tych, dla których nawet najmniejsze niepowodzenie życiowe urasta do rangi katastrofy.
