Eszcze porem młodych tusteloków poradzi u nas wyrzóndzać, gwarzić i fulać po naszymu, ale se trzeja dać zoleżeć i kapkem czasu zmitrynżyć, coby na takigo trefić. Dycki na zicher to mi sie podarzi, jak zozdrzym do Kóniokowa abo do Istebnego, bo łóni tam sie nie gańbióm gwarzić i wyrzóndzać dziynnie po naszymu. Dzisio w tym pińdziesióntym sztwortym nomerze naszego TRAMWAJA CIESZYŃSKIGO dómy sie do rzeczy s takim jednym szykownym młodym panczkym s Kóniokowa. Je to gdosi, kiery sie zawziył i pokozoł inszym, że jak sie mo prowdziwóm chyńć, to idzie aji s dobrze uschniónego smreka wystrugać hóśle, kiere pieknie grajóm.
DOMINIK ŁUPIEŻOWIEC – Utalentowany rzemieślnik z Koniakowa, który swoją wieloletnią pracą osiągnął perfekcję w zakresie budowy instrumentów strunowych. Jego kariera jest potwierdzeniem tej starej prawdy, że nie zawsze długoletnia szkolna edukacja w określonym zawodzie prowadzi do sukcesu. Pan Dominik wprawdzie legitymuje się dyplomem mistrzowskim z zakresu murarstwa i budownictwa podstawowego, ale łatwiej mu było i jest zajmować się drewnem w szerokim tego znaczeniu. Przez szereg lat świadczył usługi stolarskie w zakresie budowy i montażu mebli na miarę, a obecnie jego warsztat wyspecjalizował się w budowie skrzypiec i wiolonczeli. W tym zakresie uzyskał uznanie wielu polskich i niemieckich lutników. Obecnie jego wytwórnia kooperuje z warsztatami w Niemczech, w zakresie produkcji elementów dla różnych instrumentów strunowych. Jego pracownia ma także w ofercie gotowe do grania instrumenty, które
w całości od podstaw wykonywane są w jego koniakowskim warsztacie, łącznie z doborem lakieru na życzenie klienta.
Fryderyk Dral – Coby rzeknóć ło tym jako wy panoczku pieknie poradzicie wyrzóndzać po naszymu, nejprzód musiołech dać sie s wami do rzeczy. Przeogrómnie mi sie spadobała ta waszo rzecz, bo łóna je ganc do dzisia tako samo, jakóm kiejsi hańdownij ze sebóm gwarzili wszedcy gorole s Kóniokowa. Jak byście panoczku byli tacy szykowni i całe to swoji żywobyci rzekli po naszymu, to czytmiorze TRAMWAJA CIESZYŃSKIGO, kiery każdy miesiónc gzuje po sztrece do przodku, dłógo wóm tego nie zapómnóm.
Dominik Łupieżowiec – Tóż dobre, jak sie wóm panie redaktorze ta nasza kóniokowsko gwara spodobała i jak żeście mie tu do waszej gazety pozwali, to poprugujym wszecko to coch do dzsio przeżył rzeknóć po naszymu.
Witóm Was wsieckich serdecznie ! Panoczka redaktora i wsieckich co to bedóm citać tyn Wasz TRAMWAJ CIESZYŃSKI. Łokropnie wóm dziyńkujym żeście sie zainteresowali mojóm łosobóm, bo beje to dlo mnie zaścit cosi ło sebie łopowiedzieć. Zaćnijmy łod pocióntku- urodziłech sie w 1980 roku, w Istebnej, bo kiejsi tam na Dzielcu była porodówka i skyrs togo nasi ludzie s Trójwsi mieli blizij do ni dojechać, a teraz zanim sie doklepiymy do Ciesina to by nie jedna mama swoji dziecko urodziła w aucie.
Móm sztyrzóch rodzyństwa, trzóch braci i jednóm siostrym. Jak rzech mioł dopiyro 5 roków, to nieszczynśliwie zginół mój Tata. Łod tego czasu było nóm dóma ciynżko, nie było 500+, a Mama nigdzi nie robiła, ale podarziło sie ji jakosi nas wsieckich łodchować. Jako wsiecy wiymy, że kiejsi było ganc inacyj. Wtedy mielimy jeście gospodarkym, ale jyny krowym, świniym, kury i gyńsi, ale uś wtedy trza było sie naucić doić krowym, a przi tym nieroz trza było iść wartko wykidać aji gnój s chlywa. Jo był jeście młody kluk i starsi bracio wiyncyj pomogali. Kupa ciasu miołech rod grywać w balon i skyrs tego nieroz jak żech przisieł do chałpy ze śkoły to jyny cosi zjeść i wio nazot na pole, a jak żech nie zdąził pojeść, to kajsi żech urwoł jabko albo gruśkym z drzewa i do pola grać w piłkym, bo chłapcy uż ciakali na mie. Ni mieli my swojigo boiska i dycki grali my s balónym na ceście, po kierej wsiecko jeździło. Chybali my lotkami nad drótami w kierych szeł sztróm i jeździli my tam a chaw na rowerach. W zimie zaś wiodómo spuściali my sie na skijach, a zie pod chałpóm je grapa do lasa, to tam my nejwyncyj przesiadywali. Porym razy sie udało kajsi wygónić grosia, to aji byłech na wycióngu na Łochodzitej i tam żech sie doprawił. My tam nie jeździli jako wsiecy normalni ludzie cili slalómym, jyny na prosto na piskym po muldach, kierych tam było strasznie moc. Moja lewo noga tego nie zdzierżała i sie złómała. Dziynka bogu s czasym sie dobrze zrosła i dziśka je silno jako dómb. Tak mi podstawówka przeleciała i przisieł czas na nastympnóm śkołym. Poszełech do zawodówki w Istebnej, kiero była kiejsi kaj teraz jest GOK- tam na placu kościelnym.Tam jo sie ucił za murorza i po skónczyniu tej śkoły zostołech cieladnikiym a dziepro we 2016 roku wziyno mie natchniyni i zrobiłech se majstra murarstwa. Tu musim kapkem w tym swojim żywobyciu pokroczyć do zadku, boch zabył rzeknóć, że jedyn rok po zawodówce sztudyrowołech w Ciesinie we szkole kieróm wsiecy mjanujóm „Rolibudóm”.Jakosi ni miołech za bardzo chyńci w tej murarce robić, bo we krwie żech mioł fórt stolarkym. Mój starzik Jan Michałek był rzeżbiorzym, a Tata Antoni stolorzym w Kóniokowie, kaj postawił stolarniym, kiero do dziśka tam stoji i jo sie tam wychowoł. Starzik mioł pracowniym w chałpie i tam my też ku niymu dycki chodzili, żeby cosi podubać w drzewie. W 1997 roku jak mój brat Janek założył firmym, to jeszcze żech chodził do śkoły, ale uś jo zación cosi sie ucić u niego rozmajtej stolarki. Był to też czas, kiedy brat zación robić z instrumyntami, do kierych my łoba robili czyńści do hóśli i wiolónczeli. Nieskorzij jak jo uś był kapkym starsi to chciało sie lepsigo grosia i skyrs tego żech sie kapkym poponiewiyroł po świecie. Do roboty za piynióndzym pojechołech do Anglii, Szwecji i Niymiec. Mama mi umrzyła w 2008 roku, to tak my uś ni mieli ani Mamy ani Taty. Starzikowie teś poumiyrali wciaśnij. Nikierzi na kierchów ni majóm do kogo iść, a jo uś łod 5 roku życio do Taty na grób chodził. W 2006 roku ziech sie łoziynił z przepieknóm dziywkóm z Jaworzinki Basióm, kiero urodziła nóm trzi piekurnioki- Natalkym, Adasia i Joasiym. Mogym sie ło nich też cosi pochwolić, bo Natalka z Adasiym nalezióm do klubu Wiślańskigo WSS Wisła i tam pod okiym wytrawnych trynerów Jana Szturca, Wojtka Tajnera i Rafała Śliża skocióm na skijach. A do tego Natalka po 6 rokach uczynio sie skóńczyła Państwowóm Szkołym Muzycznóm we Wiśle w klasie fortepianu. Zaś nasz Adaś zaczón sie ucić grać na skrzypcach, pod łokiym wielkigo muzyka Zbyszka Wałacha. Joasia mo dziepro śtyry roki, to ze dwa musi jeście poćkać na skokani abo grani. Kapkym nóm to biere ciasu, bo porym razy w tydniu trza ich wozić ku Wiśle, abo do Szczyrku na tryningi. Porym razy my sie przekludzali, a to do Kóniokowa, a to zaś nazot do Jaworzinki, a dzisio łostatecznie bywóm w Jaworzince. Każdy dziyń jeździm właśnie do Kóniokowa do moij pracowni, kany robiymy skrzipce. A wsiecko zaciyło sie to tak, zie jak brat Janek w 2007 roku pojechoł do Norwegii to jo po nim załoził firmym i robiłech dalij ty czynści do instrumyntów. Pocióntki w moji firmie były ciynżki i skyrs tego w 2010 roku pojechołech bratu do Norwegii cosi chelfnóć, a łokazyjnie chciołech se dorobić grosia. Moji chłopi w tym ciasie robili na warsztacie wsiecki towor, a jo ziech to co trzi tydnie musioł wsiecko popakować do rozmajtych kiśniczek i zawiyść do Niymiec. Wtedy moja żónka i dziecka mie łokropnie mało widzieli. Nawet ziech sie zastanowioł coby sie tam razym z rodzinóm wykludzić, bo wiycie, że tam w tej Norwegiji je lepsi piynióndz. Jak ziech tam robił, to roz ło mało co pozbył bych przi rzezaniu drzewa rynkem, bo bakielitka wyślizgła mi sie i narobiła sy mnóm moc łostudy. Krwie było wszyndzi pełno jak przi zabijaczce, ale wsiecko dobrze sie skońciło i dzisio rynkym móm zdrowóm. Nawet roz rzech był uś zdecydowany, coby to wsiecko zostawić w Polsce i pojechać tam na zawsze. Całe szczynścii, że moja żónka nie przistala na to i wybiła mi ty gupoty s głowy. Dzisio ji łokropnie za to dziynkujym, zie bywómy w nejpiekniyjsim terynie jako je ta moja Trójwieś. Po sześciu rokach tej poniewiyrki zjechołech na dobre do chałupy. Łostro ziech sie chycił za stolarkym i lutnictwo. Zaciyni my robić meble pod wymiar, kuchynie, odmaryje i wsiecki insze wieca, kiere potrzebne sóm w każdej chałupie. Było s tym kupa roboty i zaciyło mi chybiać czasu na skrzipce, co było dycki mojim marzynim. Skyrs tego ty meble trzeja było poniechać i łostro ziech sie za wsiecko zabroł i zaciyni my sami skłodać skrzypce łod podstaw. Nie było to taki leki do zrobiynio, ale całe ściynści miołech wielki doswiadczyni z tych downych roków, bo co kany ziech sie naucił, to zapisywołech, coby nic nie zabyć. Nieskorzij trzeja było kupić rozmaite masiny w Niymcach, co sóm przidajne jyny do tej roboty. Łokropnie kosztowało to moc czasu, coby do wsieckigo dónś samymu, ale i tak czasym trzeja było się pytać rozmaitych fachowcow jako to zrobić, coby było bez błyndu.Teraz trzeja było nakupić drzewa, coby było z ciego zrobić. To wsiecko drzewo co jo materiałym mianujym móm kupióne w Niymcach i cosi aji też w Polsce. Wsiecko to musi jednakowóż ciakać porym roków, coby było wysezónowane. Po tym jak my nakupili wsiecko, to s tego podarziło sie mi sie zaroz poskłodać piyrsi skrzipce. Zaś coby nie być po zadku to wdrożali my wartko nowe modele altówek i hóśli. W tym czasie robili my fórt na bioło, aż roz kiejsi taki miły panociek naucił mie malowac ty instrumynty i do dzisio mi jeście pomogo, a zie jest dobrym fachowcym w tej dziedzinie to poradził mi to dobrze wytukać. Nastympnym krokiym było uzbrojić instrumenty i to zaś trzeja sie było kapkym za tym nachodzić, coby znojść kogosi coby mie tego dobrze naucił. I to też zaś sie mi podarziło, boch trefił na bardzo dobrego fachmana, kiery mi to krok po kroku wsiecko pokozoł. No i łod tego ciasu robimy w nasiij pracowni gotowe hośle, altówki i wiolonczele, a roz za kiedy sie nóm trefi też aj kóntrabas do zrobiynio. Miesiyńcznie robimy kolem sztyrycet skrzypiec, porym altówek i kolem dziesiyńć do dwacet wiolónczeli. To je dlo nas dość kupa roboty, bo wsiecy we warsztacie mómy jyny po dwie rynce, kierych żodno masina nie zastómpi. Na dziyń dzisiejszy współpracujym z firmami, kiere produkujóm instrumynty w Niymcach i jeżdżym tam s mojimi wyrobami łod Saksonii azie do Bawari. Podarziło sie mi też poznać porem lutników w Polsce s kierymi do dzisia współpracujym.
I tak, jo se dzisio nie wyobrażóm co bych w życiu poradził robić co inszego. Je to dlo mnie tako przijymność, zie aż sie radujym jak jadym dziynnie do Kóniokowa do moji pracowni, bo wiym, zie w każdy nowy dziyń powstanie s pod naszych rónk zaś jakisi nowy pieknie grajóncy insztrumynt.
Czytmiorzi TRAMWAJA CIESZYŃSKIGO serdecznie zaproszóm do moji pracowni, a ci co mie nawszczywióm bydóm sie mógli podziwać i dowiedzieć, jako s ganc surowego drzewa robi sie cosi, co nieskorzij pieknie gro. Je to w Kóniokowie-Dachtónach 295 przi głównej ceście do Milówki.
